In zijn boek Rouwen in de tijd schrijft Marinus van den Berg iets heel moois. Ontspanning vinden bij verdriet Marinus van den Berg: ‘Daar waar je verdriet er mag zijn, daar waar je zonder ononderbroken te worden kunt vertellen, of helemaal kunt uithuilen, daar kun je ontspanning vinden.’ Tegelijkertijd vind ik dat toch niet zo…
‘Als het eerste jaar maar eens voorbij is.’ Dat denken veel mensen. Dan heb je immers alles een keer meegemaakt zonder je dierbare. Alle feestdagen, seizoenen en verjaardagen. Na dat eerste jaar kan het dan beter worden. Je hebt laten zien dat je het kunt. Toch? Het eerste jaar is overlevingstijd Maar het eerste jaar…
Ik was de vaatwasser aan het uitruimen en dacht aan Lucy. En ik voelde die bekende pijn in mijn lichaam. Terwijl ik de schone kopjes in het keukenkastje zette realiseerde ik me: Ik heb eigenlijk altijd pijn. Chronische pijn In mijn buik woelt permanent de pijn om het verlies van Lucy. Soms is hij even…
Het leven in Het land van rouw valt niet mee. Ook niet voor de mensen die er alleen maar even komen buurten! Want zij worden geconfronteerd met de willekeur van wat goed ‘valt’ bij de bewoners van Het land van rouw, en wat niet. Is het dan een wonder dat ze soms snel wegduiken als…
Eén van de meest behulpzame uitspraken die ik tot dusver heb gehoord in Het land van rouw is een uitspraak van Lucy Hone*. En dat is: ‘Be kind to yourself.’ Ik vind dit troostend en helpend. Zeker in combinatie met haar ‘life hack’ om jezelf te vragen: ‘Is this helpful?’ ‘Be kind to yourself’ Soms…
Als ik terugkijk op het eerste jaar nadat Het Verschrikkelijke gebeurde doet het me denken aan bowlen met bumpers. Na de immense schok en ontreddering klampte ik me vast aan de bestaande structuren en routines. Routines en ritme als reddingslijn Ik had geen idee hoe ik verder moest, dus besloot ik dan maar te doen…
Vrijwel meteen na het overlijden van mijn dochter Lucy was ik me bewust van het belang van mijn andere kinderen. En hoe belangrijk ik het vond om er voor hen te zijn. Ik wilde voorkomen dat ze het gevoel zouden krijgen alsof zij er niet toededen, in alle commotie en het immense verdriet vanwege Lucy….
Na het zeer plotselinge overlijden van onze dochter Lucy, was ik opgelucht toen de drukte en organisatie van de uitvaart voorbij waren. Ik blijf dat een wonderlijke paradox vinden: Je bent compleet van de sokken geblazen, in shock en je hebt verdriet, en dan moet je allemaal beslissingen nemen en sociale dingen doen. Na de…