Waarom is een nieuw jaar zo moeilijk?
Morgen begint een nieuw jaar.
Het jaar 2024.
En ik wil niet!
Ik wilde niet naar 2023 en nu wil ik al helemaal niet naar 2024, want het voelt net alsof ik daardoor steeds verwijder raak van Lucy.
En dat wil ik niet!
Waarom is een nieuw jaar zo moeilijk?
Eind 2022 wilde ik niet naar 2023 omdat ik dan niet meer in het jaar leefde waarin Lucy er nog was. Het was alsof ik haar achter zou laten in 2022 als ik naar 2023 ging. Het verstrijken van de tijd werd door de komst van een nieuw jaar pijnlijk duidelijk. Ik zou niet meer kunnen zeggen:
‘Mijn dochter is dit jaar overleden.’
Voortaan zou dat zijn:
‘Mijn dochter is overleden in 2022.’
Kate Bowler* noemt in dit verband De wiskunde van verdriet.
De wiskunde van verdriet
De wiskunde van verdriet is de onbewuste rekensom die de omgeving maakt. En vaak maak je hem zelf ook. Wie herkent niet de vraag als iemand is overleden:
‘Hoe oud was ze?’
En als het antwoord bijvoorbeeld ‘Negenentachtig,’ is, de gedachte:
‘Oh, dan heeft ze toch een mooi leven gehad!’
Diezelfde onbewuste som wordt ook gemaakt als het gaat om de tijd die is verstreken sinds een verlies. Na bijvoorbeeld 3 jaar is er een onbewuste veronderstelling dat het verdriet nu toch wel eens een keer ‘over’ zou moeten zijn.
Nu moet het toch wel een keer ‘over’ zijn!
Of minder. Dat je er minder mee bezig zou moeten zijn. Dat je weer ‘gewoon’ mee moet doen met de rest van de wereld. Het kan je het gevoel geven dat je je moet verdedigen dat je nog steeds heel veel pijn voelt om het verlies van je dierbare. Als je nog niet weer mee wilt doen.
Mijn ervaring
Ik ben ‘pas’ in het tweede jaar van het verlies van mijn dochter. Dat geeft me gelukkig nog tijd volgens De wiskunde van verdriet. Ik mag nog de tijd nemen om me terug te trekken. Als ik terugkijk op het eerste jaar zonder Lucy, dan was ik toen vooral aan het overleven. Ik heb me vastgeklampt aan de routines en afspraken uit mijn ‘vorige’ leven, want ik had geen idee wat ik anders moest. Dus hield ik me daar dan maar aan vast.
Pas na zo’n 14 maanden durfde ik dat los te laten.
En nu sta ik in een kaal landschap, en kijk voorzichtig om me heen.
Ik sta nog helemaal aan het begin van mijn reis, en heb geen idee van hoe of wat.
En misschien wil ik daar ook wel gewoon een hele tijd blijven staan en om me heen kijken voordat ik op pad ga.
Zelfs al begint er een nieuw jaar.
Hoe ervaar jij het verstrijken van de tijd, en de overgang naar een nieuw jaar als het gaat om verdriet en rouw?
*Kate Bowler is een Canadese professor, auteur en spreker. In 2015 werd bij Kate Bowler op 35-jarige leeftijd ongeneeslijke darmkanker vastgesteld. Ze schrijft daarover in haar boek: Everything happens for a reason and other lies I’ve loved.
Ontdek meer van Reis door het land van rouw
Abonneer je om de nieuwste berichten in je inbox te ontvangen.
Raar eigenlijk dat mensen denken dat het na een bepaalde tijd ‘over’ of ‘minder’ moet zijn. Rouw blijft soms gewoon heel rauw en dat mag, mijns inziens. Ik weet niet goed wat ik je voor 2024 moet wensen. En daarom wens ik je, al dekt dat de lading niet, heel veel sterkte in alles in dit nieuwe jaar.
Ik wens jou in goede reis x
Zeker de eerste jaarwisseling had ik precies hetzelfde als jou: het jaar waarin onze zoon overleden was, sloten we af en we begonnen aan een jaar wat hij nooit zou meemaken. Bij ons is het bijna zeven jaar geleden dat hij kwam te overlijden, maar het lijkt nog steeds alsof het gisteren nog maar was.
De jaarwisseling vinden man en ik een hele moeilijke tijd. Vroeger waren we altijd omringd door familie, maar dat willen we niet meer. Ik wens uiteraard anderen een gelukkig nieuwjaar, maar voor onszelf doet het pijn als iemand dat tegen ons zegt. Hoe kunnen wij ooit nog echt gelukkig zijn zonder onze zoon?
Het is eind deze maand een jaar van J.’s vader er niet meer is. We vergelijken steeds. Weet je nog… toen… en toen, en toen. Dat het zo snel zou gaan, geen afscheid etc. En ook: gelukkig niet nog een keer dat hospice, het is klaar (wat een stomme gedachte sorry)…