Als het eerste jaar maar eens voorbij is?
‘Als het eerste jaar maar eens voorbij is.’
Dat denken veel mensen.
Dan heb je immers alles een keer meegemaakt zonder je dierbare. Alle feestdagen, seizoenen en verjaardagen.
Na dat eerste jaar kan het dan beter worden.
Je hebt laten zien dat je het kunt.
Toch?
Het eerste jaar is overlevingstijd
Maar het eerste jaar is vooral een survivaljaar. Het is overlevingstijd. Vlak na het verlies dringt het vaak nog niet echt tot je door wat er is gebeurd. Volgens Marinus van den Berg voel je de ‘pijn van het afgesneden zijn’ nog niet. ‘Er resteert nog energie waarmee je je kunt handhaven.’
Toen de politie bij ons aan de deur kwam, en mijn lichaam beefde en schudde van de schok vroeg ik toch nog beleefd:
‘Wilt u een kopje koffie?’
Vaak dringt pas na het eerste jaar de kille, nieuwe werkelijkheid echt door.
Dat ‘dit’ het voortaan is.
Dit is het voortaan
Dat voortaan elke Kerstmis Lucy er niet bij zal zijn.
Dat elke dinsdag om half zes de telefoon niet gaat.
Dat elke Moederdag zonder een berichtje van Lucy zal zijn.
Nee, ik vind het tweede jaar niet ‘makkelijker’.
Ik vind het vooral anders.
En misschien ook wel waarachtiger dan het eerste jaar, omdat ik iets minder verdwaasd ronddwaal door dit Land van rouw.
❤️
Ik vind het zo’n stomme uitspraak, dat het na een jaar ‘beter’ zou worden. Ik ben het helemaal eens met jouw blog.
Bij het overlijden van mijn vader begon het pas na 3 jaar iets minder heftig te voelen. Dat heeft mij in elk geleerd dat 1 jaar niks is. Vooral dat in shock rondlopen het eerste jaar is herkenbaar, dus helemaal eens met je blog.
Nog regelmatig kan ik erg verdrietig worden omdat dierbaren zijn overleden. Ook al is dat zeven of zelfs twintig jaar geleden. Soms is er ineens weer dat heftige gevoel. Niet speciaal met feestdagen of verjaardagen. Het heeft ook niet te maken met onverwerkte rouw of zo. Ik weet dat meer mensen dit hebben.