Het meest geholpen met rust
Na het zeer plotselinge overlijden van onze dochter Lucy, was ik opgelucht toen de drukte en organisatie van de uitvaart voorbij waren. Ik blijf dat een wonderlijke paradox vinden:
Je bent compleet van de sokken geblazen, in shock en je hebt verdriet, en dan moet je allemaal beslissingen nemen en sociale dingen doen.
Na de uitvaart koesterde ik de rust en stilte, en wilde ik niets liever dan terug naar het gewone dagelijkse leven. Ook al realiseerde ik me heus wel dat ons leven voorgoed veranderd was, verlangde ik naar rust, ritme en regelmaat.
‘Het meest geholpen met rust’
Dit gevoel zag ik weerspiegeld in een artikel in de krant over de gijzeling in café Petticoat in Ede. Daarin zegt eigenaar Kevin Verwoert:
‘We begrijpen dat er veel vragen zijn. Maar we zijn nu het meest geholpen met rust om gewoon weer ons ding te kunnen doen. We hopen dat iedereen ons die ruimte ook kan geven.’
Op social media deden ze zelfs de oproep: ‘Niet naar ons verhaal te vragen of hoe het met ons gaat.’ En als het gaat over gasten die ’s avonds graag hun medeleven willen tonen zegt hij dat hij vooral hoopt op een ‘normale avond’.
De nasleep
Eigenaar Kevin Verwoert maakt een opvallend onderscheid tussen de gijzeling zelf én de nasleep. Met de nasleep doelt hij op de vele vragen die ze kregen, en het nagestaard worden op straat.
Het is ook nooit goed?
Ook dit is één van de vele paradoxen rondom ingrijpende gebeurtenissen. Enerzijds krijgt de omgeving nog weleens het verwijt dat ze te weinig begrip en aandacht tonen, anderzijds kan diezelfde aandacht blijkbaar een vervelende ‘nasleep’ worden.
Het valt ook werkelijk niet mee, om het als omgeving ‘goed’ te doen!
Goed is voor iedereen weer anders
‘Goed,’ is denk ik voor iedereen weer anders. Voor mij is ‘goed,’ medeleven in de vorm van mailtjes, kaartjes en appjes. Die vind ik hartverwarmend en koester en bewaar ik. Op moeilijke momenten kan ik die er weer bij pakken en opnieuw lezen. Dat vind ik veel fijner dan bijvoorbeeld gebeld worden.
Maar voor iemand anders is juist een persoonlijk bezoek, iemand die een ovenschotel komt overhandigen, een telefoontje, of (oh horror) een uitnodiging voor een leuke activiteit ‘goed’.
Hoe je rouwt, en wat je als troostend ervaart, wordt ongetwijfeld sterk beïnvloed door je persoonlijkheid. Zie ook mijn post Introvert rouwen.
Goed is inderdaad voor iedereen anders. En ik snap dat de omgeving dat niet altijd kan aanvoelen, maar het is denk ik ook lastig om dat als ‘rouwende’ aan te geven. Toch denk ik wel dat je dat mag doen: aangeven wat voor jou helpend is.
Ja, dat vind ik ook. In zo’n moeilijke tijd zou je tijd en ruimte moeten krijgen om jezelf te zijn.
Het is moeilijk als omgeving in te schatten waar iemand behoefte aan heeft. Mensen bedoelen het goed, maar wanneer het massaal of opdringerig wordt, doet dat niemand goed. Meestal stuur ik een kaartje.
Vreselijk: een uitnodiging om iets ‘leuks’ te doen.
Heel bijzonder deze blog te lezen. Ook ik heb 5 kinderen en schrijf al een tijdje een blog. Ik ben mijn oudste dochter in juli 2022 aan kanker verloren. Het gevoel van rouw is zo raar het overkomt je gewoon. Ik vond en vind het 2e jaar veel pittiger, precies wat je zegt, in het begin dringt het niet echt tot je door en doe je alles op automatische piloot