Ik ben zo moe
Er zijn dagen waarop ik me zooo moe voel, dat ik niet eens kan gaan hardlopen.
En dat laatste is echt heel atypisch voor mij, want het moet wel heel gek gaan, wil ik niet gaan hardlopen.
Dat komt door de innerlijke overtuiging dat het ‘goed voor me is,’ en de ervaring dat ik me daarna inderdaad altijd beter voel.
Maar sinds Lucy zijn er een paar ochtenden geweest waarop ik me er werkelijk niet toe in staat voelde.
Moe: Ik kan zo wel een dutje doen
Dat waren dagen waarop ik steeds het gevoel had dat ik zo wel een dutje kon doen.
‘Dan doe je dat toch!’ vond mijn man.
Maar ik wil mijn dag-en nachtritme niet door elkaar halen, en van een middagdutje word ik meestal alleen maar beroerder.
Zou ik corona hebben?
Afgelopen week was er een moment waarop ik me weer zo moe voelde. Hoopvol dacht ik:
‘Zou ik corona* hebben?’
Want dan zou het immers vanzelf weer overgaan. Ik deed zelfs een test, maar moest constateren dat die negatief was.
Ik was dus gewoon heel erg moe.
Zonder excuus of verklaring.
Behalve dan deze:
Verdriet kost veel energie
Ik heb het nota bene zelf gelezen in het boek Van missen krijg je het koud. En ook Megan Devine van Het is oké om je niet oké te voelen benadrukt graag het negatieve effect van verdriet en rouw op je hele leven, en dus ook op je lichaam.
Hieronder een Instagram post van Megan Devine waarin ze dit toelicht:
Dit bericht op Instagram bekijken
Dus tsja.
Daar moet ik het dan maar mee doen.
En als je me nu wilt excuseren: ik ga even alle afspraken voor de komende 14 dagen afzeggen.
*Ik heb het hier over corona in haar huidige, milde vorm.
Ontdek meer van Reis door het land van rouw
Abonneer je om de nieuwste berichten in je inbox te ontvangen.
Je luistert in ieder geval goed naar wat je lichaam je wil zeggen… 🙂
Ook de tijd van het jaar kan meespelen.
Gelukkig geen corona
❤️
Na een periode van stress of rouw kan je lichaam in een andere modus raken, dat was bij mij ook zo. Ik bleek daardoor een te traag werkende schildklier aan over gehouden te hebben. Nu met medicatie gaat het weer super, misschien een tip om toch even je bloed te laten prikken.
Het is zo logisch…je hebt een zware tijd, nog steeds en je wilt alle ballen in de lucht houden. Dat lukt meestal niet Nicole. Gun jezelf wat meer rust, dat mag gewoon. Je bent een mens, geen robot.
Neem je rust en goede voeding. Je lichaam reageert ook op verdriet
Het klinkt wellicht hard wat ik je nu ga zeggen.
Ga nooit, maar dan ook nooit zeggen/denken/schrijven:
“Hoopvol dacht ik :‘Zou ik corona hebben?’
Ga daar niet mee spotten want dat doet bij andere mensen heel veel pijn.
Zelf heb ik in de eerste golf corona 3 tantes daaraan verloren!
Er zijn ook mensen die, zonder afscheid te kunnen nemen, beide ouders/kinderen aan corona zijn kwijt geraakt!
Het woord “hoopvol” klinkt afschuwelijk in deze context!!!
Vraag aan je huisarts doorverwijzing naar een psycholoog die gespecialiseerd is in rouwverwerking.
Daarvoor hoef je je niet te schamen, nee je moet zo flink zijn om te zeggen dat je haar/zijn hulp nodig hebt.
Je zult door moeten, je hebt nog 4 kinderen, je man en je moeder! Ook zij hebben een gigantisch verdriet!
Stop een paar maanden met bloggen en ga eerst eens aan jezelf, je kinderen, je man en moeder denken.
Praat met je kinderen, je man en moeder.
Ook zij zijn een dierbaar iemand verloren.
Heb je ooit met ze gesproken om te horen hoeveel zij hun zusje, dochter en kleinkind missen?
Schrijf een brief naar/een boek voor Lucy, ook al zal je die nooit versturen en zal het boek nooit verschijnen, vertel haar hoe zeer je haar mist en wat een pijn het doet. Dan ben je met een klein beetje rouwverwerking bezig.
Ga, met stormachtig weer naar het strand en schreeuw je woede en verdriet er uit.
Niemand zal je horen maar het lucht jou op.
Ik wens je heel veel sterkte!
Dus… jij gaat ervanuit dat Nicole niet met haar man, kinderen en moeder praat? Ken je Nicole persoonlijk, kom je bij dit gezin over de vloer? Zo niet, dan slaat deze reactie echt nergens op.
Dankjewel Mevrouw W.
Ik zie dat je moe/uitgeput/verdrietig bent. Ik zie het op sommige foto’s aan je ogen. Zelf heb ik in mindere periodes de neiging om iets te willen ‘doen’. En dat kan voor mij zoiets zijn als: kijken naar mijn voeding, bloed laten prikken om te zien of ik soms vitaminen/mineralentekorten heb (via een orthomoleculair arts bijvoorbeeld), ontspanningsoefeningen (Feldenkrais doe ik momenteel, heel bijzonder), inspirerende boeken lezen, meditatie, nou ja, dat soort dingen. Misschien heb je hier iets aan? Of in een schriftje dingen opschrijven, kijken wat er vanzelf uit je pen vloeit. Dat kan soms bijzondere inzichten opleveren, is mijn ervaring. Want deep down weet je veel dingen wel, weet je wat jouw ziel nodig heeft.
Sterkte, lieverd.
N8W8 waar is jouw empathie?
Vervelend voor je dat het zo zwaar is.
Een vriendin van me verloor haar baby bij de geboorte, met nog meer ellende erachteraan.
Het eerste jaar was loeizwaar en ook die jaren daarna met vlagen lichter / zwaarder. Op een gegeven moment hervind je als het goed is je levenslust.
Tot die tijd heel veel sterkte gewenst. Ik kan me niet indenken hoe zwaar het moet zijn om je kind te moeten missen.
Heb je contact met lotgenoten? Dat kan fijn zijn. Zij kennen de zwaarte.
Liefs!
Goed dat je even alles afzegt. Als je zo moe bent is rust het enige dat helpt. Ik wens je sterkte.x
Lieve lieve Nicole, ik hoop dat je je niets van aantrekt over wat een ander zegt als het dom en negatief is.
Mijn hart huilt om jou en je gezin. Ik denk vaak aan jullie en steek kaarsjes aan. Ik weet dat er veel mensen hier aan jullie denken. Wees zacht voor jezelf. dikke knuffel. Kon ik maar als ik zo een domme reactie lees het maar voor je weghalen.
Superbedankt voor je lieve reactie Hélène. Dat betekent veel voor me.
Ach Nicole, ik voel zo met je mee. Raad kan ik je niet geven want ik heb zelf nog nooit een kind verloren maar stel geen hoge eisen aan jezelf. Doe wat je hart ingeeft, zoek hulp als je er behoefte aan hebt.
Veel sterkte ❤️❤️
Maar natuurlijk ben jij moe. Dat lijkt me niet meer dan logisch. Maar je bent ook sterk. En wijs. En ik denk dat jij jezelf heel goed kent en dus weet wat je wel of niet moet doen. Ik vind het zo erg dat we je niet echt kunnen helpen. Maar er wordt vaak aan je gedacht hier. Hopelijk helpt dat een beetje.
Veel raad is hier al gegeven. Laat die moeheid toe, stop met wat er allemaal moet. Wees zacht voor jezelf zei Helene. Geef jezelf meer ruimte. Rare vraag misschien maar wat zou de psycholoog in jou aanraden aan iemand in jouw situatie? Sterkte!!
Laat het maar komen die moeheid. Voel het tot in je tenen en neem juist wel dat middagdutje. Je lichaam heeft het nodig. Wees inderdaad zacht voor jezelf. Mag. Echt! Denk aan je (je hebt er niets aan, je vermoeidheid wordt er niet minder door, maar toch weet ik dat je je dan gedragen voelt).
Het beste is gewoon accepteren dat je moe bent en je lichaam de ruimte geeft om energie op te doen.
Diep ontladen is voor je lichaam niet goed, accepteren is niet het makkelijkste als je druk bent. Hans
Rouw en verdriet kosten heel veel energie. Het is druk in je hoofd en dat gaat niet weg. Altijd maar nadenken, constant. Je zou kunnen overwegen om met een deskundige te gaan praten. Je verhaal aan een onafhankelijk iemand vertellen, is op zich al fijn. Zo iemand kan je tips geven, maar uiteindelijk moet je het wel zelf doen. Verder gaat iedereen op een andere manier met een groot verlies om, ook binnen je gezin en familie. Voor de één is praten goed, voor de ander juist niet.
Na het overlijden van mijn zoon leefde ik het eerste jaar van datum naar datum: de verjaardag van oma’s, van opa’s, van ooms en tantes, pasen, koningsdag, kerst, de verjaardag van ons overleden kind, de sterfdag… In het jaar daarna was dat niet meer echt het geval, op zijn verjaardag en sterfdag na. Je bent dan eigenlijk ook dat stukje houvast kwijt. Dat eerste jaar is voorbij en hoe moet het dan verder?
Het verlies van een kind vreet aan je. Altijd. Alle emoties, het huilen, het missen… Je kan er allerlei lichamelijke klachten door krijgen en er enorm moe van zijn.
Lieve Nicole, heel veel sterkte en ik denk aan je xxx
Je hebt inderdaad wél een ‘excuus’: rouw vreet energie en maakt je moe. Maar ellendig is het wel, die vermoeidheid. Liefs en sterkte!
Sterkte!! Misschien is het vermoeiendste wel de uitzichtloosheid in het verdriet.
(Als christen zou ik zeggen: lees de Bijbel, daar is zoveel troost in te vinden. Gods eigen Zoon is namelijk dood geweest, als Iemand jou zou kunnen troosten is het God zelf wel!!)
Vervelend dat je zo moe bent, maar ook erg begrijpelijk in jouw situatie.
Hopelijk doet het je goed om je rust te pakken de komende weken. Sterkte! ❤️
Je hebt al veel lieve reacties ontvangen van iedereen hier boven. Ik sluit me erbij aan en wil alleen maar zeggen zorg goed voor jezelf op de manier die voor jou het beste voelt.
Iedereen heel erg bedankt voor de lieve en begripvolle reacties. Ze betekenen heel veel voor me. Dank jullie wel Huisvlijt bezoekers!
Wat vervelend dat je je zo moe voelt. Maar ook wat een logische, en in- en intrieste, verklaring voor dat gevoel. Sterkte.
Lieve Nicole, je staat in de overlevingsstand. Heel begrijpelijk in jouw situatie. Probeer lief en begripvol te zijn voor jezelf. Net zo lief en begripvol als je tegen een vriendin zou zijn in vergelijkbare omstandigheden. Als je te moe bent om te gaan hardlopen, geef daar aan toe. Je lijf heeft het zwaar. Je hart is immers gebroken?
Lieve groet ♥