Wat hebben buffalo’s met rouwen te maken?!
Last updated on oktober 21st, 2024 at 10:54 am
Toen ik David Kessler voor het eerst het gedrag van buffalo’s als leermoment voor rouwende mensen hoorde noemen, vond ik dat heel leuk gevonden.
Maar ik ben het er inmiddels niet meer helemaal mee eens.
Wat hebben buffalo’s met rouwen te maken?
Er is een documentaire over buffalo’s die Facing the Storm heet. En die titel is niet voor niets. Want buffalo’s hebben de gewoonte om heel hard een storm in te rennen. Ze gaan niet snel de andere kant uit, ze zoeken niet naar een plek om te schuilen. Nee, ze rennen keihard de wind, regen en hagel tegemoet.
En weet je waarom?
Omdat ze op die manier het kortst in de storm zitten!
De Amerikaanse rouw deskundige David Kessler zag dit, en dacht:
‘Daar kunnen wij als mens wat van leren!’
Wat we kunnen leren van buffalo’s
Als het gaat om pijn en verdriet dan hebben we als mens nogal eens de neiging om te proberen die te vermijden. Want pijn doet…. tsja pijn! Maar de enige manier, volgens David Kessler, om pijn en het verdriet te overleven is ze toe te laten.
Sterker nog, je kunt ze zelfs maar beter tegemoet lopen.
Net als de buffalo’s.
Op die manier ben je het snelst weer uit de storm van pijn en verdriet.
Damiaan Denys
Psychiater en filosoof Damiaan Denys zegt ook iets dergelijks in het boek We zullen doorgaan. Hij zegt dat als een dierbare overlijdt je niet proberen om het lijden en verdriet af te wenden. Nee, je moet het juist ondergaan en ervaren. Als je iemand verliest dan heeft dat onvermijdelijk impact op je leven. Damiaan Denys:
‘Dat gaat niet eeuwig duren, maar de diepte van je lijden zorgt wel dat er een betekenis uitvloeit die je altijd met jezelf zult meedragen, en voor mijn gevoel het lijdensproces verkort.’
Gina Moffa: Emotionele omzeiling
Ook Gina Moffa schrijft in haar boek Doorgaan is niet hetzelfde als loslaten, dat proberen je pijn en verdriet te omzeilen, je rouw alleen maar langer laat duren. Zij noemt dit emotionele omzeiling: je nieuwe realiteit en verdriet proberen te vermijden, ontwijken of zeggen dat het allemaal wel meevalt. Zoals zeggen:
‘Ik mag niet klagen over het verlies van mijn dochter, want de mensen in de Gazastrook maken veel ergere dingen mee.
De pijn en het verdriet van andere mensen maakt jouw verdriet niet minder. Een ander voorbeeld van emotionele omzeiling is:
‘God wil me vast iets belangrijks leren, dus ik ga het verlies van mijn dochter zien als een cadeautje.’
Je kunt rouw niet versnellen!
Gina Moffa benadrukt dat je rouw niet kunt versnellen of afdwingen. In die zin kun je dus niet als de buffalo’s direct je verdriet in rennen, als je er nog niet klaar voor bent. Je kunt geen kortere route door verdriet nemen; het rouwproces heeft zijn eigen tijd nodig.
Het draait om balans
Bij rouw en verdriet gaat het om de juiste balans vinden tussen de pijn en het verdriet enerzijds en functioneren anderzijds. Het model van herstelgericht en verliesgericht rouwen vind ik wat dit betreft behulpzaam. Soms ga je de storm in, zoals de buffalo’s, maar er zijn ook momenten dat je je aandacht op iets anders richt.
Ik rende de storm in
Als ik nu terugkijk op de eerste weken en maanden na het overlijden van mijn dochter Lucy, dan deed ik toen wel degelijk als de buffalo’s. Ik rende de storm in, in de vorm van afspraken bij een psychotherapeut. Ik herinner me dat ik dacht:
‘Dit kan ik echt niet alleen. Dit is veel te erg.’
Maar nu realiseer ik me dat ik daar emotioneel nog niet rijp voor was. Ik was nog veel te veel in shock. Dus dan kun je wel naar een hulpverlener gaan, maar dat heeft maar beperkt effect. Niet voor niets zie je dat mensen soms 10 jaar na een overlijden alsnog in therapie gaan.
Je kunt rouw niet versnellen of afdwingen. Net zoals je een peer niet kunt dwingen om sneller rijp te worden. Soms is het simpelweg de tijd er nog niet voor.
Ook niet als je dat heel graag wilt ; ) #ik
Leestip
Nu we het toch over lessen van dieren hebben, misschien vind je mijn post Neem een geit dan ook wel interessant ; )
Wat vind jij van het idee dat de enige manier om verdriet en pijn te overleven is er doorheen te gaan?
Ik denk ook inderdaad dat je het niet kunt versnellen. Ik vind dat een verstandelijke benadering. Zo van: ‘Laten we er maar zo snel en heftig mogelijk doorheen gaan, dan hebben we het maar weer gehad.’ Klinkt heel goed, maar je voelt aan alle kanten dat het zo niet werkt. Het is een linkerhersenhelft/mannelijke benadering, terwijl voor mijn gevoel rouwen veel meer een gevoelskwestie is, wat beter past bij de rechterhersenhelft/vrouwelijke benadering. En die gaat niet recht op het doel af, maar beweegt zich veeleer in cirkels, spiraalvormig. Dat is wat er bij mij opkomt. En nu ik erover nadenk: je rechterhersenhelft heeft ook met creativiteit te maken; het zou dus best eens kunnen dat dit blog van jou over rouwen – wat een creatieve manier is om vorm te geven aan je verdriet – heel helpend is bij de verwerking van wat jou is overkomen.
Wat een mooi perspectief Liesbeth! Dankjewel.
Pingback:Huisvlijt weekoverzicht week 23 van 2024 - Huisvlijt
Een storm gaat ooit liggen.
Rouw om je kind niet.
Soms dan is het wat minder en soms een orkaan.
Je hoeft er niet tegen in en niet omheen.
Mee deinen, mee waaien en de regendruppels voelen.
Je weet al lang dat het deze rouwstorm nooit gaat liggen.
En dat wil je ook niet.
Maar een klein briesje in de avondzon dat is al genoeg.
Het wordt ooit anders Nicole.
Ooit blaast het zachtjes in jouw gezicht als een teken van Lucy.
En dan voelt het anders.
Ik wou dat ik je zere hart kon helen.
Dankjewel Jolanda. Dat het anders gaat voelen vind ik heel fijn om te lezen.