Rouwen zonder bumpers

Als ik terugkijk op het eerste jaar nadat Het Verschrikkelijke gebeurde doet het me denken aan bowlen met bumpers.

Na de immense schok en ontreddering klampte ik me vast aan de bestaande structuren en routines.

Routines en ritme als reddingslijn

Ik had geen idee hoe ik verder moest, dus besloot ik dan maar te doen wat ik altijd deed. De dagelijkse routine die er lag, werd mijn reddingslijn. Ik greep die lijn stevig vast, en gebruikte hem om me door de minuten, uren, dagen, weken en maanden heen te tasten. De routines en ritme hielden me als het ware bij elkaar. Zoals ik al zei: ik had geen idee wat ik anders moest.

In het eerste jaar na het overlijden van Lucy gedroeg ik mij keurig zoals het doorgaans wordt geadviseerd. Ik was actief buitenshuis. Ik ging naar mijn leesgroepen, dansles met mijn man, therapie, acupunctuur en had regelmatig koffieafspraken. Maar als iemand me vroeg hoe het met me ging, dan was mijn antwoord een verontschuldigend:

‘Ik doe maar wat.’

Ik vinkte keurig alle ‘boxes’ af, van wat een gezond mens hoort te doen.

En toen werd ik heel erg Moe.

Moe met een hoofdletter. En wat begon met de afspraken voor die week afzeggen veranderde in een lawine van afzeggingen.

Ik liet de reddingslijn los.

Voor rouwen heb ik rust en stilte nodig

En het was alsof er een last van mijn schouders viel.

Eindelijk rust.

Eindelijk de tijd en ruimte om ‘naar binnen’ te keren.

Ik liet de reddingslijn los.

Voor rouwen heb ik rust en stilte nodig

En het was alsof er een last van mijn schouders viel.

Eindelijk rust.

Eindelijk de tijd en ruimte om ‘naar binnen’ te keren. Hoewel het naar buiten toe misschien een stap terug lijkt omdat ik me heb teruggetrokken, begin ik steeds meer te denken dat dit terugtrekken juist een step voorwaarts is. Dat het vooruitgang is.

Het vergt namelijk moed om een reddingslijn los te laten en te kijken wat er gebeurt.

Zo kwam de vergelijking met bowlen bij mij op. Toen de kinderen nog klein waren gingen we weleens met ze bowlen. En dan kozen we altijd voor bumpers. Die bumpers zorgden ervoor dat de bowlingbal niet meteen in de goot belandde. Zelf vond ik de bumpers ook prettig, want ik ben geen goede bowler.

Terugkijkend zie ik dat eerste jaar als rouwen met bumpers.

En dit tweede jaar probeer ik het zonder de bumpers.

Rouwen zonder bumpers

Hoewel het naar buiten toe misschien een stap terug lijkt omdat ik me heb teruggetrokken, begin ik steeds meer te denken dat dit terugtrekken juist een stap voorwaarts is. Dat het vooruitgang is.

Het vergt namelijk moed om een reddingslijn los te laten en te kijken wat er gebeurt.

Zo kwam de vergelijking met bowlen bij mij op. Toen de kinderen nog klein waren gingen we weleens met ze bowlen. En dan kozen we altijd voor bumpers. Die bumpers zorgden ervoor dat de bowlingbal niet meteen in de goot belandde. Zelf vond ik de bumpers ook prettig, want ik ben geen goede bowler.

Terugkijkend zie ik dat eerste jaar als rouwen met bumpers.

En dit tweede jaar probeer ik het zonder de bumpers.

Ik zou het mooi vinden als er in al die zogenaamde ruimte om te rouwen op de manier die bij je past, meer ruimte kwam voor introvert rouwen. Zónder meteen die kanttekeningen van ‘Je kunt het niet alleen,’ en: ‘Pas op dat je niet depressief wordt.’