Er zijn struikrovers in dit land van rouw!

Soms loop je nietsvermoedend over een pad, en dan springen ze ineens tevoorschijn.

Ze verrassen je en doen je pijn.

Andere keren loopt je heel voorzichtig en ben je op je hoede omdat je ze verwacht, en dan zijn ze er juist niet!

Struikrovers

Neem nou Kerstmis 2023. Vorig jaar had ik me schrap gezet voor de eerste kerst zonder onze dochter Lucy. Dit jaar was ik minder op mijn hoede. Ik dacht gewoon even de kerstboom te gaan versieren, zoals we elk jaar doen op de eerste zaterdag na het vertrek van Sinterklaas.

Maar toen mijn man de kerstboom en versieringen uit de kelder naar boven bracht, overviel me de pijn van het verlies van Lucy. Onze tweede kerstmis zonder haar! Ik wil niet dat het zo is dat we Kerstmis zonder haar moeten vieren. Een intens gevoel van verdriet en verzet overvielen me.

Toch maar doorgaan

Dan zijn de andere kinderen mijn reddingsboei. Die zorgen ervoor dat ik toch maar weer door ga.

Zo ook dit keer.

We hebben de kerstboom versierd.

We hebben chocolademelk en glühwein gedronken zoals we altijd doen in de aanloop naar Kerstmis.

Want wij zijn er nog.

En ik denk graag dat Lucy er op een bepaalde manier toch ook bij is.

Verdriet komt onverwachts

Verdriet komt en gaat op onverwachte momenten. Soms denk ik dat ik ergens verdrietig van zal worden, en dan valt het mee. Andere keren voel ik me best oké, en dan hoor ik bijvoorbeeld een bepaald liedje, en dan overspoelt het me ineens weer. Of ik ben aan het hardlopen en luister een podcast over rouw, waarin iemand vertelt over het verlies van zijn of haar kind, en dan barst ik ineens in tranen uit.

Van tevoren kan ik niet voorspellen hoe het zal gaan.

Dat geeft me een onzeker gevoel alsof bij elke stap die ik zet, een mijn onder mijn voeten kan ontploffen.