Lucy was thuis tot de uitvaart
Ik zie me nog zo staan in Lucy’s appartement op die tropisch hete woensdagmiddag 10 augustus 2022.
‘Ik weet niet wat ik moet doen.’
Dat was het enige dat ik op dat moment wist.
Ik weet niet wat ik moet doen
Daar stonden we, mijn man en ik. In het appartement van onze plotseling overleden dochter. Ik was abrupt uit het normale dagelijks leven in de Achterhoek weggerukt en nu stond ik ineens in de Bilt. Mijn man kwam van zijn werk in Amsterdam.
Je moet een begrafenisondernemer bellen
Toen zei iemand: je moet een begrafenisondernemer bellen, en die helpt je dan verder. Dat advies was als een soort reddingsboei. En inderdaad, toen we de begrafenisondernemer hadden gebeld, werd de volgende reeks aan dingen die moesten gebeuren automatisch in gang gezet.
Lucy naar huis
Eén van de weinige dingen die ik wel vol overtuiging wist, was dat Lucy mee naar huis moest. Naar ons huis. Zo kon het gebeuren dat op woensdagavond, ergens rond een uur of negen geloof ik, Lucy thuiskwam.
Lucy in de woonkamer
We hadden een plek vrijgemaakt in de woonkamer, en het bed waar mijn vader destijds op lag neergezet onder het raam gezet. (Zie foto bovenaan) Toen Lucy thuiskwam, heb ik haar aangekleed in een mooi blauw kanten jurkje. Een kamerscherm om haar heen. Dat kamerscherm was zowel om Lucy te beschermen, als de gezinsleden die het moeilijk vonden om haar te zien. Niemand anders kon Lucy zien, behalve ons gezin.
Koffie drinken met Lucy
Ik kan niet genoeg benadrukken hoe fijn het was om mijn dochter Lucy thuis te hebben. Om haar vast te houden, om bij haar te zitten en om elke dag tot de uitvaart met haar koffie te drinken in de woonkamer. Normaliter drink ik mijn koffie altijd in de keuken, maar die week wilde ik bij Lucy zijn. Ik zette mijn klassieke muziek op, zoals ik altijd doe, en volgde mijn ritueel van drie kopjes koffie.
Die momenten met Lucy zijn mij nog steeds heel dierbaar en troosten me.
Conclusie
Als je ontredderd bent, en helemaal van je stuk, is het moeilijk om goede beslissingen te nemen.
Voor ons was Lucy bij ons thuis hebben een zegen.
Maar ook dit is ongetwijfeld voor iedereen weer anders.
Hoe zijn jouw ervaringen met overledenen en de periode tussen overlijden en de uitvaart?
Ontdek meer van Reis door het land van rouw
Abonneer je om de nieuwste berichten in je inbox te ontvangen.
❤️
Ik zie het voor me, Nicole. Het lijkt me inderdaad heel fijn en heel vanzelfsprekend om haar gewoon mee naar huis te nemen en nog een tijdje te koesteren. Kan me voorstellen dat je daar dierbare herinneringen aan hebt.
Dankjewel Liesbeth.
Dat klinkt zeker als een goede beslissing. Samen koffiedrinken ontroert me.
Ik heb met beide ervaring: de broer van mijn man was thuis tussen overlijden en uitvaart en dat was fijn. Mijn onderschatten allebei bij de uitvaartondernemer en daar konden we langs zo vaak we wilden. Was ook goed.
Ik vind het fijn om te lezen dat je er goed op kunt terugkijken. Dat is denk ik echt een geschenk na het verlies van een dierbare.
Onderschatten moet ouders zijn, maar dat had je vast wel begrepen.
Mooi om te lezen dat jullie dit zo hebben gedaan én dat het de juiste beslissing was. Mijn vader was bij de uitvaartonderneming tussen zijn overlijden en de begrafenis. En ik vond dat destijds als puber eigenlijk wel fijn. Zou ’t toen toch een beetje ‘eng’ hebben gevonden om ‘m thuis te hebben.
Dat snap ik ook heel goed Naomi. Niet al mijn kinderen wilden Lucy zien bijvoorbeeld. En dat was ook oké.
Het ontroert me hoe je deze zware en intense periode beschrijft. Het is zo moeilijk. Wat goed dat je toentertijd voor jou de beste beslissing hebt genomen. Je kunt het maar één keer doen.
Mijn schoonmoeder lag thuis opgebaard. We konden net zo vaak bij haar zijn als we wilden. Dat was prettig maar mijn dochter vond het een beetje griezelig. Niets moest, alles mocht.
We lieten ons meisje achter in het ziekenhuis in Nijmegen.
Na haar overlijden heeft ze haar hartklepjes en een stukje oarta gedoneerd.
Ze kwam pas na 2 dagen terug en ze is niet meer thuis geweest.
Ik kon helemaal niks met haar dode lijfje.
Vanaf dat ze stierf op mijn arm heb ik haar eigenlijk niet meer durven aanraken.
Eventjes voor het kistje dichtging haar neusje aangeraakt.
Ik had een enorme angst voor de dood en alles erom heen.
Maar het is goed zo.
Ik kan het niet meer veranderen.
Ik heb haar zo veel geknuffeld en de avond voor haar dood nog lekker samen gedoucht.
Daar doe ik het maar mee dan
❤️
Als het een gezinslid betreft heeft mijn voorkeur Thuis, bij een uitvaartcentrum voel je je toch altijd te gast, ondanks dat je er altijd terecht kan. Thuis kan je echt op je eigen manier afscheid nemen met alle privacy