Troost – ‘Veul better!’
Last updated on december 10th, 2023 at 10:49 am
Troost vind je soms op onverwachte plekken en momenten.
Zo verzekerde mijn tante Marietje mij ervan dat mijn dochter Lucy het nu ‘veel beter’ heeft.
En hoewel ik zelf niet geloof in een paradijselijke hemel, deed haar uitspraak mij toch erg goed.
‘Veul better!’
Toen ze wegging vroeg ik daarom nog een keer, als een kind dat haar moeder om nog een verhaaltje vraagt:
‘Denkt u echt dat Lucy het nou beter heeft?’
En vol overtuiging zei tante Marietje:
‘Veul better!’
En ik koester deze twee woorden en de kracht en het vertrouwen waarmee mijn tante Marietje ze uitsprak.
Troost
Maar toen iemand bij het condoleren zei dat Lucy het nu beter had vond ik dat ongepast, niet aan die persoon omdat te zeggen, en een cliché‘!
Zoals ik al zei: troost kan onverwachts zijn.
Je kunt het vaak niet plannen, en je weet eigenlijk ook niet wat troostend is en wat niet. Dat hangt af van het moment, wie het zegt en wie het ontvangt.
Soms is omgaan met rouwenden een beetje als door een mijnenveld wandelen vrees ik….
En dat geldt zowel voor de rouwende als voor de omgeving.
We rouwen allemaal op onze eigen persoonlijke manier. Een troostend woord of knuffel kan echter wonderen verrichten.
rouwen is voor iedereen anders…..
neem er tijd voor
Soms kan iets inderdaad goed voelen, terwijl het een volgend moment ongepast voelt. Het blijft enorm lastig rouwen.
Mooi gezegd van tante Marietje. Maar het is ook zoals je schrijft. Niet iedereen kan dit zeggen.
Ja, die vergelijking met een mijnenveld is een mooie. Ik probeer(de) altijd te onthouden dat het voor die ander ook lastig is om de juiste woorden te vinden en dat het goed bedoeld is, maar dat komt niet altijd zo over.
ik ken dat gevoel
het blijft duren, en het gemis blijft, zelfs na jaren, wel uit het oog, nooit uit het hart
Fijn weekend @->-
Wat mooi! Toen ik je stukje begon te lezen dacht ik: Oe! Toen mensen in mijn omgeving ditzelfde zeiden na de dood van mijn Lief werd ik erg boos. Hoezo – heeft hij het nu beter? Ik wil hem terug!!! Maar mooi dat je het verschil ziet – soms is het wél het goede om te zeggen, en soms is – precies hetzelfde – verkeerd om te zeggen…. En nu ik zelf ziek ben – en een stuk ouder dan toen H. overleed – realiseer ik me steeds weer dat mensen vaak ook gewoon verlegen zijn met de situatie, en vanuit die verlegenheid soms het verkeerde zeggen. Ik herinner me nog goed – na de dood van mijn moeder, 40 jaar geleden – een tante die me “feliciteerde” bij de condolenancebijeenkomst. Het feit dat zij zo in de war was hielp mij enorm – en is me altijd bijgebleven!
Och, die arme tante inderdaad… In de consternatie gefeliciteerd zeggen. Wat fijn dat haar verwarring troostend werkte. Dat kan ik me best voorstellen.