Na het verlies van onze dochter Lucy ben ik eigenlijk vrijwel meteen weer aan het werk gegaan.

Mijn man daarentegen kon zich nergens op concentreren, en zeker niet op zijn werk.

Terwijl ik elke dag vroeg opstond om aan mijn blogs te werken, kreeg mijn man van zijn werkgever ruim een jaar de tijd om te herstellen van de schok en het verdriet.

Gebruik ik mijn werk om weg te lopen van mijn verdriet?

Voor mij was mijn werk, bloggen, een houvast. Het gaf me een leidraad om me aan vast te houden in dat onbekende Land van rouw waar ik heg nog steg wist. Maar waar ik zonder overleg en instemming in was gegooid. Bloggen was tenminste iets dat ik wist hoe het moest. Maar ik vroeg me weleens af:

‘Is het niet raar dat ik zo snel weer aan het werk ben gegaan? Moet ik niet ook een jaar vrij nemen om te rouwen? Doe ik Lucy geen onrecht door te werken? ‘

Ik vond het fijn om te lezen dat wetenschapper Lucy Hone en schrijfster van het boek Veerkrachtig rouwen zich dezelfde vraag heeft gesteld.

‘I worried that perhaps I was using work as a form of denial. But now I recognise its value as respite: I wasn’t hiding from grief, just recovering and finding respite from the rumination. Believe me, there was plenty of grieving going on before, after and sometimes even during work hours.’

Net als Lucy Hone heb ik in dat eerste jaar wel degelijk gerouwd. Bijvoorbeeld bij mijn dagelijkse half uurtje koffiepauze, als ik in mijn Ikea stoel ga zitten en uitkijk op Lucy’s foto en luister naar klassieke muziek.

En ook vergelijkbaar met Lucy Hone kan ik mijn verdriet in mijn werk kwijt. Ik kan schrijven/bloggen over mijn dochter Lucy en hoe het leven nu is.

Dat geeft me het gevoel dat ik haar bij me kan houden.

Christine Brown over verdriet, rouw en werk

Recent kwam in het nieuws dat Garrison, de 25 jarige zoon van de familie Brown is overleden door zelfdoding. De familie Brown werd bekend door de serie Sister Wives. Hoe dan ook, zijn moeder Christine (niet de biologische) kwam deze week met een post op Instagram die me trof, en waarin ik me erg kan herkennen

Ze vertelt in die post op Instagram dat ze door gaat met werken, omdat haar werk iets is dat ze kent. Haar werk is iets waarvan ze weet hoe het moet.

‘I have to keep working, because it’s what I understand, it’s what I know. It’s what I know I need to do. And for me some of the time means posting on social media. And those of you that have understood it’s what I have to do to keep moving forward, thank you so much. ‘Cause it’s a terrible thing to lose your son, terrible. And we’re gonna miss him all the time. Every single day for the rest of our lives. So we gotta just keep moving forward. ‘Cause otherwise I would just wanna stay in bed all day. And for me working means posting. So I’m gonna keep doing that, because that’s what I understand. That’s what I know how to do.’

Vooral dat zinnetje: ‘Anders zou ik de hele dag in bed blijven liggen,’ vind ik herkenbaar evenals haar stelling dat haar werk tenminste iets is waarvan ze weet hoe ze dat moet doen. Daarin herken ik het verdriet, de ontreddering en het niet weten wat je moet doen.

Hieronder het fragment van Christine Brown:

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

Een bericht gedeeld door Christine Brown Woolley (@christine_brownsw)

Verdriet, rouw en werk tot slot

Het verschil tussen mijn man en mij is een goed voorbeeld van de bekende uitspraak dat rouw net zoals een vingerafdruk is: herkenbaar, maar voor iedereen weer anders en uniek. Voor mij, en Christine Brown, is werk een reddingsboei. Voor anderen is het iets waarvoor (even) geen ruimte meer is.

En daar komt nog bij dat schrijven over Lucy me helpt bij het verdriet en de pijn die ik met me meedraag.

Ze voelt dichterbij me als ik over haar schrijf.