Als mijn verdriet om Lucy een lichamelijke wond was: lag ik dan op de IC?

Anders dan een duidelijk zichtbare lichamelijke verwonding zie je rouw niet aan de buitenkant. Hoogstens misschien aan rode ogen of vlekken in het gezicht van het huilen.

Of aan een bleek weggetrokken gezicht met wallen onder de ogen door slaapgebrek. Maar anders dan bijvoorbeeld een gebroken been, is rouw niet duidelijk zichtbaar.

Het pijnlijke is dat door die onzichtbaarheid mensen soms teveel verwachten van iemand die rouwt. Stel, iemand komt binnen strompelen op krukken. Dan vraag je toch niet of hij binnenkort meedoet aan een marathon? Het idee alleen al is absurd! Maar van iemand die in de rouw is wordt soms wel het equivalent van een marathon verwacht.

Rouw als een emotionele wond

Claire Aagard, die haar zoontje verloor toen hij verdronk in het zwembad van haar zus, ziet het verlies van een kind als een emotionele wond. En om die wond concreet en zichtbaar te maken stelt ze als counselor vaak de volgende vraag aan haar cliënten:

Hoe ernstig zou jouw wond zijn als het een lichamelijke wond was?

Een vader antwoordde:

‘I’m in the ICU, and I’m not sure I’m going to make it.’

Hoe ernstig is mijn rouw als het een lichamelijke wond was?

Een veelzeggend antwoord dat heel treffend weergeeft hoeveel pijn deze vader voelt over de dood van zijn kind. Vervolgens vroeg ik me af:

‘Hoe zit dat bij mij? Als Lucy’s plotselinge overlijden een lichamelijke verwonding was, hoe ernstig is die dan?

Na enig nadenken bedacht ik dat ik níét meer op de intensive care lig, zoals die vader. Maar ik ben nog wel in het ziekenhuis. Ik ben daar aan het herstellen en heb nog veel revalidatie nodig. Vervolgens rende ik naar mijn man om hem dezelfde vraag te stellen.

Hoe is het voor mijn man – Lucy’s vader?

Mijn man en ik zijn erg verschillend als het gaat om rouwen. Terwijl ik voortdurend op zoek ben naar informatie in de vorm van boeken en podcasts, heeft mijn man daar geen behoefte aan. En waar ik graag over Lucy praat, vindt hij dat moeilijk.

De afgelopen drie jaar hebben we geleerd om hierin ruimte te geven. Dat betekent dat ik soms mijn mond hou over Lucy, en dat mijn man soms even naar me luistert als ik echt even iets kwijt moet over Lucy. Deze vraag was zo’n moment. Toen mijn man de vraagde hoorde, dacht hij even na en zei toen tot mijn verrassing:

‘Ik ben uit het ziekenhuis.’

Het illustreert onze verschillende routes in dit Land van rouw.

Maar gelukkig kruisen onze paden elkaar regelmatig.

En jij, medereiziger in dit Land van rouw? Hoe ernstig is jouw rouw als het een lichamelijke verwonding was?