Wanneer je lichaam nog alarm slaat: Nachtelijke adrenaline na een traumatische gebeurtenis

Het laatste halfjaar word ik regelmatig wakker doordat er een golf van adrenaline door mijn lichaam giert. Alsof mijn lichaam me wakker maakt door een alarmbel te luiden. Maar het is een vals alarm.

One push of epi!

Mijn lichaam schudt me ruw uit mijn slaap en daar lig ik dan, met een rush van adrenaline. Soms doet het me denken aan zo’n ziekenhuisserie waarin ze iemand proberen te redden die een hartaanval krijgt. ‘Push epi!‘ roepen ze dan, en vervolgens geven ze ook nog elektroshocks.

Je ziet het lichaam van de patiënt wild op en neer gaan, en vaak hoor je het geruststellende geluid van de terugkerende hartslag. Maar in mijn geval roept mijn lichaam: ‘Push one epi!’ terwijl er niks aan de hand is.

Wat het lichaam weet

Ik vraag me af: weet mijn lichaam iets wat ik niet weet? Waarom slaat het zo hard alarm terwijl ik lekker lig te slapen? Mijn gedachten gaan terug naar die afschuwelijke woensdagmorgen op 10 augustus 2022. Hoe mijn lichaam toen helemaal slap werd van de schrik en ik helemaal begon te beven. Daarna werden mijn lichaam en ik meegetrokken in de gebeurtenissen. We functioneerden; we deden wat er moest gebeuren.

Zit de schok nog in mijn lijf?

Zou het kunnen dat mijn lichaam de schok van die ochtend nog lang niet te boven is? En dat zich dat uit in mijn nachtelijke adrenaline-rushes? In gedachten hoor ik de schelle stemmetjes van twee buurjongetjes. Als er iets misging, dan riepen ze luidkeels:

‘Alarm Otsmoeder, alarm Otsmoeder!’

Het alarm van mijn lichaam doet me daaraan denken. Alleen is er dit keer geen direct gevaar om op te reageren… Mijn theorie is dat hier nog wat ‘geheeld’ moet worden. De angst en schrik van die woensdagmorgen zitten nog in mijn systeem en vragen om aandacht.

Herken jij hoe het lichaam schokkende en verdrietige gebeurtenissen vasthoudt?