Eén van de naarste dingen die iemand ooit tegen me zei na het overlijden van mijn dochter Lucy is: ‘Dat verhaal heb ik al een keer gehoord.’ Nou denk je misschien: ‘Hoezo is dat naar?! Daar is toch niets mis … Lees verder →
In zijn boek Schaduwkind schrijft P.F. Thomése over het overlijden van zijn dochtertje Isa. In één van de eerste hoofdstukken beschrijft hij hoe onschuldig en onbewust van het naderend onheil een mens kan zijn. Het naderend onheil Dit schrijft P.F. … Lees verder →
Tijdens mijn studie psychologie leerde ik over zogenoemde ingrijpende levensgebeurtenissen. Dat zijn gebeurtenissen die als een breuklijn door je leven lopen. Gebeurtenissen waarvan je later nog precies wist waar je was toen je het hoorde. Gebeurtenissen die je leven verdelen … Lees verder →
Ik keek op uit mijn boek, en zag Soep zitten. De poes van Lucy. 26 maanden ik dacht ineens: ‘Wat doet Soep hier?’ En ik realiseerde me: Dan moet Lucy inderdaad wel dood zijn. Anders zou Soep hier niet zijn. … Lees verder →
Als ik in mijn omgeving hoor over iemand die zijn of haar kind is verloren, dan schud ik mijn hoofd van ontzetting en medeleven dat hen zoiets vreselijks is overkomen. Het is telkens een verbijsterende gewaarwording als ik me realiseer: … Lees verder →
‘I thought happiness was Lubbock Texas in my rearview mirror,’ zeurt het door mijn hoofd. Maar in plaats van Lubbock Texas zie ik Lucy in mijn achteruitspiegel steeds kleiner worden. En dat doet me pijn, want ik wil niet verder … Lees verder →
Je kunt mij geen groter plezier doen, dan Lucy’s naam noemen. Zelfs al moet ik daardoor misschien huilen. Blijf hun naam noemen Vaak zijn mensen bezorgd dat ze iemand pijn doen door de naam van een overledene te noemen. Maar … Lees verder →
Weet je nog dat ik schreef over David Kessler die zegt dat ons brein zich liever schuldig voelt, dan te accepteren dat er vreselijke dingen kunnen gebeuren waarover we geen controle hebben? Dat leidt tot gedachten als: ‘Als ik maar, … Lees verder →
