Leven in de rouwerij is geschreven door Marieke Foppen en Marieke van Lierop. Zij verloren allebei op vrij jonge leeftijd hun partner. Ze werden weduwe op een leeftijd waarop niemand dat verwacht. Ze waren 25 en 30 jaar oud. Wat … Lees verder →
Als iemand een been breekt, verwacht je niet dat die persoon de volgende dag gaat skiën. En als je een hersenschudding oploopt, wordt rust voorgeschreven. Maar als iemand een dierbare verliest wordt soms (te snel) verwacht dat iemand weer ‘normaal … Lees verder →
Doorgaan is niet hetzelfde als loslaten. Dat is de titel van Gina Moffa’s boek over rouwen. Gina Moffa is een Amerikaanse rouw-en psychotherapeut. Ze schreef doorgaan is niet hetzelfde als loslaten naar aanleiding van haar ervaringen als psychotherapeut tijdens de … Lees verder →
In het boek We zullen doorgaan zoekt Lisanne van Sadelhoff naar antwoorden op de vraag hoe het kan dat mensen een verlies overleven. En verlies is in dit boek heel breed. Het verlies kan een sterfgeval zijn, maar ook een … Lees verder →
In de bibliotheek kwam ik op de plank bij boeken over rouwen, het boek Je bent niet alleen van Isa Hoes en Merlijn Kamerling tegen, met als ondertitel ‘Hoe ga je om met het verlies van een dierbare?’ Het heeft … Lees verder →
In het boek Je kunt het maar één keer doen werd Ineke Koedam genoemd. En dat leidde mij naar het boek In het licht van sterven. Dit boek gaat over zogenoemde levenseinde ervaringen. Dus niet een bijna-dood-ervaring, maar bijzondere ervaringen … Lees verder →
Je kunt het maar één keer doen. Dat is de titel van Barbara Beukerings boek over doodgaan. Dat kun je inderdaad maar één keer doen. Tenminste, daar gaan we met z’n allen vanuit. Je kunt het maar één keer doen … Lees verder →
Megan Devine schreef het boek Het is oké om je niet oké te voelen. Maar door haar boek voelde ik me steeds minder oké…. Waarom ik Het is oké om je niet oké te voelen las Ik kom Megan Devine … Lees verder →
