Rouwen om wat verloren is vraagt stilstaan

Rouwen om wat verloren is vraagt stilstaan,’ lees ik in het boek Natriltijd van Riet Fiddelaers-Jaspers.

‘Stilstaan tussen de afgerukte takken, de omgevallen bomen en werkelijk aankijken wat de storm in je landschap heeft aangericht.’

Rouwen vraagt om stilstaan en stilte

En dan niet stilte in de vorm van op de bank liggen en Netflix series kijken, maar stilte als een moment waarop je contact maakt met jezelf. Een stilte waarin je gaat zitten, en met jezelf bent. Vaak is dat ongemakkelijk. Niet voor niets zeggen mensen vaak op onheilspellende toon:

‘Die komt zichzelf nog wel tegen!’

Jezelf tegenkomen is blijkbaar niet niks. Je hebt er moed voor nodig. Moed om niet snel op te staan en wat anders te gaan doen. Moed om te blijven zitten en de werkelijkheid echt tot je te laten doordringen. Als je de stilte lang genoeg durft laten duren, zullen bepaalde emoties en gedachten voorzichtig tevoorschijn komen.

Manieren om de stilte te ontmoeten

Voor mij is mijn dagelijkse kopje koffie van tien uur een moment van bewuste stilte. Een moment waarop ik mezelf tegenkom. Ook mijn meditatie na mijn hardlooprondje is zo’n moment van stilte en ontmoeting met wie ik ben. Maar er zijn natuurlijk meer manieren om de stilte en jezelf op te zoeken.

Leestip

Het boek Natriltijd. Ik vind de cover zo mooi en veelzeggend.

Wat is jouw manier om jezelf tegen te komen?