Het sprookje van de dood – toegepast op Lucy

Is het boek Het sprookje van de dood van Marie-Claire van Bruggen precies dat?

Een sprookje?

Het is in ieder geval een troostend sprookje.

Maar wat als het sprookje wringt en kraakt met de werkelijkheid?

Het sprookje van de dood

Marie-Claire van der Bruggen (1969) is een Nederlandse schrijfster en spiritueel coach. Ze zegt dat ze van jongs af aan intuïtief wist dat er meer bestaat dan het zichtbare leven. Vanuit dat innerlijk weten ging ze schrijven om mensen te helpen herinneren wie ze werkelijk zijn: zielen die tijdelijk als mens op aarde leven. Met haar boek Het sprookje van de dood wil ze angst voor de dood wegnemen en laten zien dat sterven geen einde is, maar een terugkeer naar Huis – een sfeer van licht, liefde en geborgenheid.

Het verhaal van Zieltje

Het verhaal volgt Zieltje, een ziel die zich in een veilige, liefdevolle sfeer bevindt voordat ze naar de aarde afdaalt om nieuwe dingen te leren en zich te ontwikkelen.  Samen met haar beschermengel (ook wel gids genoemd) Bajiri stelt Zieltje een zielsplan op. Ze kiest levenslessen, selecteert geliefden en zelfs een ‘tegenstander’, om belangrijke levenslessen te kunnen leren op aarde. Bij haar geboorte komt Zieltje in de ‘sluier van vergetelheid’, waardoor ze alles vergeet, zelfs haar gids. Ze leeft haar leven en keert na de dood terug naar Huis.

Stappen van de reis terug naar Huis volgens Marie-Claire

Hieronder Marie-Claire’s visie op ons leven en sterven!

Het lichaam loslaten

Het moment van sterven: de ziel laat het aardse lichaam los. Er kan kort verwarring zijn, omdat de ziel zichzelf nog als ‘heel levend’ ervaart, maar ineens geen lichaam meer heeft.

Ontmoeting met helpers / gidsen

Direct na de overgang wordt de ziel opgevangen door vertrouwde begeleiders of engelen (zoals Bajiri in het verhaal). Dit geeft rust, geborgenheid en bevestiging dat de reis veilig is.

Terugblik op het leven (levensreview)

De ziel kijkt terug op het afgelopen leven in een soort bioscoop! (Dat verzin je toch niet. Dit deed me denken aan de film Defending your life met Meryl Streep. Daar krijgen overledenen ook een film van hun leven te zien.) Deze terugblik is niet bedoeld als straf of oordeel, maar als leermoment: hoe heeft de ziel zich ontwikkeld, welke lessen zijn geleerd, en wat kan meegenomen worden?

Verwerking en heling

Eventuele pijn, verdriet of trauma’s uit het aardse leven worden in liefde omhuld en geheeld. De ziel mag weer in balans komen, zodat ze haar ware licht kan ervaren.

Hereniging met geliefden en zielenfamilie

De ziel wordt herenigd met geliefde andere zielen. Dit geeft een gevoel van thuiskomen en herkenning.

Terugkeer naar Thuis

Uiteindelijk keert de ziel volledig terug naar Licht en Liefde, waar geen tijd of oordeel bestaat en eenheid en rust heersen

Gemengde gevoelens over het Sprookje van de dood

In de visie van Marie-Claire is niets voor niets is. Alles wat je overkomt en meemaakt, is onderdeel van een groter plan dat je zelf hebt bedacht*. Ze biedt een prettig perspectief op leven na de dood: als je sterft ga je terug naar huis, waar het leven goed is.

Maar!

Maar ik struikel over het idee dat wij als mens ooit elders waren en bij onszelf dachten: ‘Ik wil mij verder ontwikkelen.’ Het idee dat je als een soort ziel daarboven verblijft en dingen wilt leren doet me iets teveel denken aan het menselijk bestaan op aarde!

Het idee dat een ziel behoefte heeft om zich te ‘ontwikkelen’ door een slepende ziekte of het verliezen van een kind te plannen, vind ik decadent. Het ontbreekt er nog maar aan dat er functioneringsgesprekken en target-lijstjes zijn in de hemel. Deze vertaling van aardse prestatie- en ontwikkelingsdrang naar het hiernamaals vind ik niet troostend. Het reduceert pijn en verdriet tot een POP (Persoonlijk Ontwikkelings Plan).

Mijn conclusie over Het sprookje van de dood

Het sprookje van de dood is prettig geschreven en biedt een troostend perspectief op alle leed in het leven. Maar ik vind dat er veel te veel van het dagelijkse menselijk bestaan wordt toegepast op het leven voor en na de dood. Ik bedoel maar: ze hebben zelfs een speciale school voor zielen van kinderen! Dat verzin je toch niet. En zoals ik al schreef: het idee dat zielen er behoefte aan hebben om zich verder te ontwikkelen vind ik een typisch menselijke norm.

En toch…

En toch heb ik dit boek gekocht, nadat ik het terug moest brengen naar de bibliotheek… Want ook al vindt mijn hoofd de (te) menselijke elementen onzin, het idee dat er iets in ons is dat tijdloos is en altijd zal bestaan vind ik erg troostend.

Het sprookje van de dood en mijn dochter Lucy

Kan ik het sprookje van de dood toepassen op het plotselinge overlijden van mijn dochter Lucy? Ik vraag het me af. Ik word eigenlijk meteen al boos bij de gedachte! Maar laten we het eens proberen:

• Lucy’s ziel heeft van tevoren bedacht dat ze maar 25 jaar op aarde wilde doorbrengen.
• Mijn ziel heeft van tevoren bedacht dat ik een kind wilde verliezen om mijzelf te ontwikkelen. (AARGH!)

Nee, ik kan hier dus niks mee.

Maar wat ik wel graag geloof is dat Lucy’s ziel wel degelijk ergens is.

Dat ze liefdevol is opgevangen door mijn vader.  Dat het heel goed met haar gaat, en dat ik ooit weer bij haar zal zijn.

*WTF?!