Ik ben helemaal van het padje ; )

Na een groot verlies voelt elke stap onzeker — maar dat betekent niet dat je verkeerd loopt.

Als er iets heel schokkends in je leven gebeurt. Als de bodem onder je voeten wegslaat. Dan is het ‘best lastig’ om je weg weer te vinden. Want als niets zeker is, en niets veilig, hoe weet je dan wat wijsheid is? Wat het juiste pad is? En meer nog: of jij er wel op bent?

En hier komt het (irritante) antwoord:

Dat weet je niet.

Dat heb ik zelf ervaren na het plotselinge overlijden van mijn dochter Lucy.

Ik ben helemaal van het padje

Na Lucy’s dood bleef ik eerst angstvallig op het pad waar ik was. Ik durfde daar niet vanaf te wijken, en koos voor de veiligheid van de bestaande structuren. Ik was zo geschrokken en in de war dat ik op safe speelde. Maar na een jaar durfde ik (gelukkig) een ander pad in te slaan.

Nu ben ik helemaal van het standaard padje.

Dit pad brengt me rust, maar ik vind het ook best spannend. En soms maak ik me zorgen of het wel het juiste pad is. Of ik niet van het padje ben!

Het juiste pad

Maar hier is het goede nieuws:  onrust en onzekerheid over het pad dat je bewandelt, zijn niet per se bewijs dat je dús op het verkeerde pad bent.  Ze zijn wel bewijs dat je er goed over nadenkt.

En meer dan je pad bewust kiezen en erover blijven nadenken, kan een mens niet doen.

En misschien is dat precies genoeg.