Je eigen pad in Het land van rouw
Het klinkt zo mooi: Durf je eigen pad te gaan! Maar wat als je dat pad niet zelf hebt gekozen? Wat als er op een dag iets gebeurde dat je op dat pad zette? Een pad waar je niet wilde zijn, en waarvan je geen idee hebt waar het naartoe gaat? Hoe kun je vertrouwen op je eigen pad, als je geen idee hebt welke afslagen de juiste zijn, en welke doodlopen? Mieke Telkamp vroeg zich niet voor niets af:
‘Waarheen leidt de weg die wij moeten gaan?!’
Je eigen pad
Daar sta je dan. Op dat veel geprezen eigen pad. Wat nu? Er zijn allerlei gidsen die je kunt gebruiken als houvast. Mensen als Manu Keirse, David Kessler, Megan Devine en meer. Of andere reizigers die er ook hun weg zoeken. Vooral mensen die al wat langer in het Land van rouw rondlopen vind ik altijd fijn. Zij spreken immers uit ervaring. Maar dan nog is het de kunst om ‘bij jezelf’ te blijven zoals dat heet. Niet alle wegwijzers en afslagen zullen bij jou pad passen.
Mijn pad door Het land van rouw
Mijn pad door Het land van rouw kenmerkt zich door terugtrekken. Door solitude. Het is alleen in de rust en stilte dat ik het feit dat Lucy is overleden kan (ver)dragen.
