Foto van vroeger: Je moest eens weten
Vanochtend schotelde Facebook me een foto van vroeger voor.
Het is een foto die mijn dochter Lucy heeft gemaakt.
We waren samen onderweg naar Amsterdam.
Foto van vroeger
Telkens als ik nu foto’s van vroeger zie, van mezelf, dan denk ik wrang:
‘Meid, je moest eens weten! Je moeste eens weten wat je boven het hoofd hangt.’
Op de foto’s van vroeger verkeerde ik in zalige onwetendheid, en dat is waarschijnlijk maar goed ook. Het Engelse gezegde gaat niet voor niets:
‘Ignorance is bliss.’
‘Zet jezelf schrap!’
Maar toch. Soms, als ik zo’n foto van mijn lachende vroegere zelf zie dan zou ik willen roepen:
‘Meid kijk toch uit! Zet je schrap voor wat komen gaat!’
Misschien zit in dat verlangen ook wel iets van verontwaardiging over de gang van zaken. Een soort verwijt aan mijn onwetende zelf dat ik het niet zag aankomen.
Ontdek meer van Reis door het land van rouw
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Ik herken dit gevoel zo goed. Ik denk het heel vaak bij foto’s van mijn zoon uit zijn kinderjaren. Als ik dan die lieve peuter of stoere schooljongen zie, denk ik ook zo vaak: Als je toch eens geweten had dat je maar 19 zou worden. Toen 1 van onze kinderen gedoopt werd, zei de dominee: God heeft in Zijn wijsheid voor ons verborgen hoe lang we ons kind mogen houden. En dat is inderdaad grote wijsheid. Als we toch eens geweten hadden dat ons kind maar 19 zou worden, wat zou dat een angstig iets geweest zijn.
Ik wil dit gedicht nog met je delen:
Kerst
Het is weer kerst, ’t feest van blij verwachten,
Het feest van vreugde en van hoop en licht.
Maar wie zou nog mijn leed kunnen verzachten?
Mijn wonden zijn zo vers; nog lang niet dicht.
Wat moet ik met de vrede, ’t welbehagen,
Wat moet ik aan met die gewijde sfeer?
Mijn hart zit boordevol met vragen
Want de liefste die ik had, is er niet meer.
Wat moet ik met die blijde jubelzangen,
Met wat toen in die kerstnacht is gebeurd?
Mijn hart loopt over van een groot verlangen
Naar hem (haar), die zo wreed van mij werd afgescheurd.
Wat moet ik met die heil’ge stille nacht?
Er is geen lof, geen dank, geen eer.
Mijn hart is slechts één grote jammerklacht;
De pijn van het gemis drukt mij terneer.
Wat moet ik aan met heel die schone schijn,
Nu ik geen vreugd, alleen maar droefheid vind?
O God, Gij weet waar mijn gedachten zijn.
Ze toeven altijd, altijd bij mijn kind.
Hartelijke groet en sterkte in deze lastige tijd.
Dankjewel Marjan voor je lieve reactie en het prachtige gedicht. Mijn hart gaat ook uit naar jou en jouw verlies en verdriet.
En inderdaad, het is waarschijnlijk ook maar goed dat we niet weten wat de toekomst brengt…. Hoewel me dat ook angst inboezemt.