Rouw paradox: De alles mag en kan paradox

rouw paradox

Tegenwoordig roept iedereen heel hard dat alles mag en kan als je iemand verliest.

Of je nou als een gek gaat rondrennen, of je huilend terugtrekt, het mag allemaal.

Niets is gek, want ieder mens is weer anders.

‘You do you!’ is het motto.

Dat klinkt natuurlijk prachtig, maar ik heb er toch twee kanttekeningen bij.

De alles mag en kan rouw paradox

Hoewel het fijn is dat er ruimte is voor je eigen manier van met een verlies omgaan, betekent die enorme vrijheid ook dat er geen houvast is. Zo ervaar ik dat tenminste. Net zoals wanneer mensen bemoedigend zeggen:

‘Alle antwoorden zitten in jezelf. Niemand weet het beter dan jij!’

Maar wat als de antwoorden weliswaar blijkbaar ergens in jou zitten maar jij weet ze niet? En je weet ook niet hoe je ze moet vinden?! Als niemand beter weet dan ik hoe ik met mijn verlies moet omgaan, dan is het niet best, kan ik je vertellen.

Want ik doe maar wat.

Ik heb echt geen idee.

Alles mag en kan, maar…..

Een tweede kanttekening is dat er weliswaar wordt gezegd dat alles normaal is, en dat jij mag rouwen zoals jij dat wilt maar dat daar toch grenzen aan blijken te zitten. Nou kun je natuurlijk zeggen:

‘Wat zit je nou te zeuren?! Daarnet zat je nog te mopperen dat al die vrijheid gebrek aan houvast is.’

Maar ik heb het over jezelf zijn, en daar vervolgens een oordeel over voelen vanuit je omgeving. En dat is dan net één van de weinige dingen waarvan je een voorzichtig idee hebt dat dit is wat je wilt. Dat het goed voor je is. Eén van de dingen waaraan ik bijvoorbeeld erg behoefte heb na het overlijden van mijn dochter Lucy is rust en stilte. Maar ondanks de Alles kan en mag stelling, lijken alle experts het met elkaar eens:

‘Het is belangrijk dat je contact houdt met de buitenwereld.’

Maar laat contact met de buitenwereld nou net funest zijn voor mijn gevoel van rust! Als ik mijn verlangen uit naar een jaar lang mezelf terugtrekken, dan krijg ik toch al snel waarschuwende reacties.

‘Ja maar, je moet natuurlijk wel een been in de maatschappij houden!’

Of

‘Kijk uit dat je je niet teveel terugtrekt hoor! Een mens is geen eiland!’

Zelfs psychiater Dirk de Wachter, die ik hoog heb zitten, benadrukt keer op keer het belang van ‘de ander’. En hoewel ik zeker het belang van de ander erken, en de ander enorm waardeer, is mijn verlangen naar rust en stilte op dit moment simpelweg groter.

Rouw paradox leidt tot onzekerheid

rouw paradox

Dit alles maakt me erg onzeker.

Wat is wijsheid?

Doe ik het wel goed?

En dan komt weer dat antwoord:

‘Alles is goed. You do you!’

De rouw paradox leidt tot een innerlijke paradox: enerzijds ben ik blij met de vrijheid en ruimte die hij biedt, anderzijds voel ik me verloren en mis ik houvast.

Vergelijkbare berichten

2 reacties

  1. Interessant, je beschouwingen hier. Is het niet zo dat jij met je man en kinderen ‘noodzakelijkerwijs’ al veel anderen in je leven hebt? Dat is toch al veel buitenwereld, veel verbindingen met de maatschappij?
    En omdat je gezin al standaard blijft doorgaan en daarin niet te snijden js, is je behoefte aan rust en stilte misschien ook groter?

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *