Paradoxen van Het Land van Rouw
Het Land van Rouw zit tjokvol paradoxen!
Rouw paradoxen
- Je wilt dat je omgeving meeleeft met je verlies – Je wilt alleen zijn.
- Je wilt dat de pijn van het verlies stopt – Je wilt niet dat de pijn van het verlies stopt, want het is een verbinding met de persoon die je bent verloren.
- Je wilt dat mensen lieve en meelevende dingen zeggen – Je weet zelf niet eens wat je graag wilt horen.
- Je wilt dat mensen over je dierbare blijven praten – Je bent bang dat ze over je dierbare beginnen.
- Het advies is om je omgeving te laten weten wat je nodig hebt – Je weet zelf niet eens wat je nodig hebt!
- Je hebt iemand verloren waarvan je heel veel hield en bent helemaal van de kaart – Je moet allerlei praktische dingen gaan regelen en socializen.
- Je wilt niet dat mensen je verdriet en pijn bagatelliseren of ‘kleiner maken’ – Als mensen zeggen dat ze het zo erg voor je vinden barst je in tranen uit en voel je je nog ongelukkiger.
- De boodschap in Het land van rouw is: ‘Rouw is als een vingerafdruk: voor iedereen weer anders.’ – Maar als je jezelf terugtrekt of langer rouwt dan een jaar dan kun je in de categorie ‘Prolonged Grief Disorder’ vallen volgens de DSM-V.
- Alles is goed – Maar zeg liever niet: ‘Ik moet het een plekje geven,’ of ‘Ik moet het nog verwerken.’ Verwerken doen ze in de vleesfabriek en mensen vallen ook over ‘een plekje geven’. (Ik word een beetje moe van politiek correct taalgebruik in Het land van rouw. Het is al moeilijk genoeg daar!)
- Je hebt rust en stilte nodig – Je hebt andere mensen nodig.
- In Het Land van Rouw is alles goed, en mag alles. – Maar je weet helemaal niet hoe dat moet, rouwen en hebt juist behoefte aan wat sturing!
- Je hebt hulp en ondersteuning nodig omdat je het heel moeilijk hebt – Je hebt geen energie of puf om hulp of ondersteuning te zoeken of naar iemand toe te gaan die je zou kunnen helpen.
- Je vindt het heel erg als je iemand snel ziet wegduiken tussen de schappen van de supermarkt als ze jou zien aankomen – Je duikt zelf snel weg als je iemand ziet aankomen die je kent.
- Je bent een introvert type dat nooit een barbecue bij haar thuis zou geven – Na het overlijden van je kind organiseer je een avond waarop mensen kunnen langskomen om te condoleren in de tuin.
- Je bent intens dankbaar voor de moeite die mensen nemen om te komen condoleren en hun medeleven te betuigen. – Je wilt het liefst alleen zijn en met rust worden gelaten.
Lekker dan!
Ik moest een beetje gniffelen om dat wegduiken in de supermarkt. Ik ben daar zelf namelijk nogal goed in, om weg te duiken als ik een bekende zie. En ja, dat heb ik geleerd in de tijd dat mijn vader ziek was en overleed. Al-tijd maar die vragen hoe het ging. Ik weet het, hartstikke lief, maar soms had ik er gewoon geen zin in.
Mooie paradoxen heb je op een rij gezet. Het laat goed zien hoe ingewikkeld het is.
De eerste zin was meteen een inkopper. Ik heb gelachen over het ‘Je weet zelf niet eens wat je nodig hebt,’ en over het wegduiken in de supermarkt.
Iemand zei pas tegen me: ‘Je moet de dood een plekje geven.’ Vond ik héél raar. Ik kan de dood toch niet in een hoek zetten of ergers parkeren?
Heel lastig, al die paradoxen… Het is moeilijk…
Veel liefs!
Ik voelde me veilig in mijn eigen wereldje: thuis, op mijn werk en bij familie/vrienden. De supermarkten in de buurt heb ik een jaarlang weten te vermijden door ergens anders om boodschappen te gaan.