Reis door het land van rouw: Doe ik het wel goed?
In Het land van rouw mag alles.
Niets is verkeerd*.
Niets is stom.
Rouw experts vergelijken rouw graag met een vingerafdruk: die is bij iedereen weer anders. En zo is het ook met rouw.
Maar er zit een schaduwkant aan al die ruimte en vrijheid, en dat is dat je dus ook geen houvast hebt.
Doe ik het wel goed?
In het boek Leven in de rouwerij schrijft (de jonge) weduwe Marieke Foppen heel treffend:
‘Ik snap dat een rouwproces voor iedereen anders is en dat is maar goed ook. Maar juist omdat het voor iedereen anders is, kan ik dus ook niet inschatten of ik het allemaal wel goed doe. Kan ik ergens aan afmeten of ik op de goede weg ben? Of wáár ik precies op die weg ben, zodat ik kan inschatten hoe lang die weg nog gaat duren?’
(Marieke Foppen in Leven in de (B)rouwerij.)
*Let wel, dit klinkt mooier dan het is, want er zijn wel degelijk impliciete (extraverte) normen in het spel! En één daarvan is dat je ‘onder de mensen moet blijven’ en je niet langdurig moet terugtrekken op straffe van depressie en andere narigheid.
Leestips
- Vingerafdruk van verdriet (daar heb je ‘m weer hoor!)
- Introvert rouwen
Ik bedenk opeens dat het eigenlijk best apart is dat ‘we’ ons afvragen of we het goed doen. Dat impliceert dat er dus wel degelijk regels zijn, want anders kun je het ook niet goed doen. Maar ja, wie bepaalt die regels dan?
Rouwen om je overleden kind…ik kan me niets voorstellen dat zo zwaar is. Je mag toch je eigen regels bepalen? Al kan ik me voorstellen dat je ook ‘houvast’ wilt. Iets om je aan vast te houden, wanneer de zwaartekracht je weer tegen de grond drukt. Ik wens je toe dat je het mag vinden.
♥