Ruimte voor verdriet: heb ik wel genoeg ‘gewallowed’?
Last updated on december 10th, 2023 at 10:49 am
Ruimte voor verdriet.
Hoe vind je de juiste balans?
Wanneer moet je ‘de schouders eronder zetten en doorgaan, en wanneer is het oké om te zeggen: ‘Nu even niet?’
Mijn man stelde voor dat we de serie Gilmore Girls nog een keer zouden kijken, en zo kon het gebeuren dat ik me ineens op een dinsdagavond bezorgd afvroeg:
‘Heb ik wel genoeg ‘gewallowed’?!’
Ruimte voor verdriet: zwelgen als essentiële stap
In aflevering 17 van het eerste seizoen van Gilmore Girls heeft Rory’s eerste vriendje Dean het uitgemaakt. Haar moeder Lorelei adviseert haar om de tijd te nemen om te ‘wallowen’ oftewel ‘zwelgen.’ En met zwelgen bedoelt ze: jezelf terugtrekken uit de wereld en ruimte voor verdriet nemen. Lorelei omschrijft het als volgt:
‘Ice cream, pizza, jammies, movies, crying.’
Maar Rory wil daar niets van weten. In plaats van ruimte voor verdriet, wil ze allerlei dingen gaan regelen en ondernemen. Ook heeft ze de woonkamer opnieuw ingericht en gaat ze ’s avonds naar een feestje.
Maar aan het eind van die aflevering treft Lorelei haar dochter Rory huilend in pyjama aan op de bank met een enorme bak ijs en de tekst:
‘I’m ready to wallow now.’
De betreffende scène
In onderstaande scène adviseert Lorelei haar dochter om te ‘wallowen’.
‘I think what you really need to do today is wallow. Get back in your pajamas, go back to bed, eat nothing but gallons of ice and tons of pizza. Don’t take a shower, shave your legs or put any make-up on at all and just sit in the dark and watch a really sad movie and have a good long cry and just wallow. You need to wallow!’
Ruimte voor verdriet: waarom raakt mij dit zo?
Deze aflevering en Rory’s reactie op haar verdriet raakten bij mij een gevoelige snaar, omdat ik mezelf nogal herkende in Rory. Net als Rory ben ik bij tegenslag geneigd om in de actie te schieten. Of in ieder geval NIET met een dekentje op de bank te gaan liggen en de hele dag Netflix te kijken.
Maar daar heb ik goede argumenten voor!
Nergens noemen experts zwelgen!
Als het gaat om moeilijke periodes dan zijn de meeste experts het eens over de volgende dingen:
- Zorg voor ritme en structuur.
- Ga op tijd naar bed.
- Blijf ’s ochtends niet eindeloos lang in bed liggen.
- Ga elke dag naar buiten en zorg voor beweging.
- Blijf in contact met je omgeving.
Dus dat is wat ik heb gedaan.
Na het verlies van onze dochter Lucy heb ik mij vastgeklampt aan mijn bestaande ritme en structuur.
Ik heb ervoor gezorgd dat ik elke dag bewoog, en dat ik in contact bleef met mijn omgeving .
Had ik meer moeten zwelgen?
Waar mijn man ruim een half jaar vrij had van zijn werk, heb ik het bloggen snel weer opgepakt omdat het me houvast gaf. Daarnaast is mijn blog een plek waar ik mijn gedachten en gevoelens kan uiten. En jullie meelevende en warme reacties hebben me ook veel goed gedaan.
Terwijl mijn man zichzelf de ruimte gunde om een periode Niets te doen, heb ik steeds doorgewerkt. Maar toen ik Rory daar zo zag liggen op de bank met haar bak ijs, toen voelde ik een diep verlangen in mij opwellen.
Dat wil ik eigenlijk ook wel.
Heb ik mezelf genoeg ruimte voor verdriet gegund?
Heb ik mezelf wel genoeg ruimte voor verdriet gegund?!
Maar tegelijkertijd denk ik bij mezelf:
‘En wie is daar dan bij gebaat?! Wat heeft het voor zin om op de bank te gaan liggen zwelgen. Daar word je alleen maar beroerder van. Nee, veel beter is het om te blijven bewegen en je ritme en structuur vast te houden.’
Wat is wijsheid?
Ik weet het niet.
Ongetwijfeld is voor allebei wat te zeggen. Megan Devine zou zeker een periode van zwelgen aanbevelen denk ik, maar ik vind haar soms dan ook wat te veel… zwelgen.
Structuur of verzuipen
Ik denk dat vasthouden aan structuur en ritme ervoor heeft gezorgd dat ik niet kopje onder ben gegaan.
Toch zou ik diep van binnen heel graag een time-out willen. Een soort sabbatical.
Een periode van zwelgen en ruimte voor verdriet?
Maar dan wel met bloggen en hardlopen.
Soms zijn adviezen verwarrend. Tot nu toe volgde je je eigen gevoel. Dat gaat vast wel zeggen,wat nu goed voor jou is
Lieve Nicole,
Ik denk dat je het heel goed zelf ziet. Jezelf het gunnen om verdrietig te zijn. Op de golf mee stromen en tegelijk structuur houden.
In mijn gezin is het de afgelopen jaren ook heel heftig geweest.
Voor mij helpt het om voldoende mijn rust te nemen, lekker op de bank met een mooi boek of een mooie film, een ander moment een wandeling of stuk fietsen, of mijn kleurboek pakken, of zingen of…
De dingen doen waar je de eerste zeven jaren van je leven blij van werd, zijn nog steeds de dingen die je kunnen helpen deze tijd door te komen om bij te tanken van je verdriet.
Wat ik uit ervaring weet is dat je moet zorgen dat je niet te veel ruimte krijgt om te gaan piekeren en verdrinken in verdriet, maar ook dat je de tijd moet nemen om te verwerken. En die tijd is voor iedereen anders.
De adviezen zijn hierin inderdaad tegenstrijdig. Ik ben net als jij: doorgaan op structuur. Of het goed is? Geen idee. Je moet denk ik ook de dingen blijven doen waar je ‘blij’ van wordt. In jouw geval dus bloggen. Maar veel andere afspraken afzeggen kan denk ik geen kwaad.
Wat een ontroerende scène, ik was heel erg geraakt. De moeder die voelt wat haar kind nodig heeft en het kind dat manmoedig probeert zichzelf overeind te houden. En dan toch uiteindelijk breekt. En wordt getroost en vertroeteld. Willen we niet allemaal zo’n moeder? (mijn eigen moeder was ook een beetje zo, bedenk ik me nu). Maar eenmaal volwassen geworden moeten we onze eigen moeder zijn. Wat zou jouw ‘moeder’ tegen je zeggen, Nicole?
Ik ben ook net als jij. Ik gaf zelfs les tussen het overlijden van mijn vader en de uitvaart in. Ik wilde iets dóen! Want van stilzitten werd het niks beter.
Maar als jouw gevoel zegt dat je nu wel behoefte hebt aan een time out lijkt me dat toch bijzonder legitiem. Uiteindelijk, als je altijd doet wat goed voelt, ben je altijd op goede weg, denk ik
Ik wens je veel liefs <3
Je bent waarschijnlijk te snel weer terug gegaan naar je ‘gewone’ leven. Zorgen voor je gezin, je blog, je fysieke behoefte (hardlopen). Misschien wordt het nu tijd voor een time-out, je ‘gewone’ leven is niet meer.
Sterkte ❤️
Gewoon doorgaan.. dat lijkt soms de oplossing.
En dan kom je toch tot stilstand, want je moet iets met het gat in je hart.
Mijn moeder ging ineens dood, toen ik rondliep met een huilbaby, ik brak mijn enkel, mijn man een burnout. Dik 3 jaar verder, verse kleuter op school.. en 3keer raden wie er compleet instort.. juist ik. Want ik heb in geen 4 jaar een dag gehad waar ik mezelf kon geven wat ik nodig had.
Uitgesteld rouwen en verwerken. Ik heb eigenlijk 4 jaar als een soort zombie de agenda en de moetjes afgewerkt. En nu, nu lig ik op de bank met thee, pepernoten, schaatsen op de tv en hydrofieldoeken als zakdoekje.
Ik heb mezelf tot de kerstvakantie elke dag tussen 9 en 14 rouwtijd gegeven. Tot 9 uur doe ik kleuter naar school en huishouden, dan doe ik wat dan ook en om 14 uur douchen en kleuter ophalen.
Rouwen kan ook later, het moet zelfs als je het maar half of niet doet.
Dus koop die bak ijs, pak het dekentje en duik op de bank. Niet voor jaren, maar voor even.
Dankjewel voor het delen van je ervaring Petra. Dit klinkt heel herkenbaar. En wat heb je veel tegelijkertijd voor je kiezen gekregen. Ik vind het helemaal fijn voor je dat er nu ruimte is voor jou om tot rust te komen.
Misschien had je er eerder geen behoefte aan of was je er nog niet aan toe. En verder is er geen goed of fout in hoe jij met het verlies van je dochter omgaat.
Ga op je eigen gevoel af Nicolle.
Soms bloggen en hardlopen, soms even eraan toegeven.
Maar ik heb makkelijk praten misschien…
Alle goeds en liefs,
Hilly
Ik herken me wel in jou. Zelf ben ik ook altijd geneigd om door te gaan en afleiding te zoeken en is zwelgen in verdriet niet iets wat ik snel doe.
Volgens mij is het vooral belangrijk om je eigen gevoel te volgen. Wat voor de een goed werkt, is voor de ander helemaal niet fijn. En ook na een tijd kan alsnog het gevoel naar voren komen dat je gewoon lekker met een dekentje op de bank wil zitten huilen.
Doe vooral wat voor jou goed voelt! (Maar waak er natuurlijk wel voor jezelf voorbij te lopen.)
Dankjewel!
Hoi, ik lees deze post nu pas.
Maar ik denk (heel simpel) dat “iedereen” gelijk heeft. Er is geen “moeten” bij rouwen.
Je doet wat je denkt dat je moet doen, toch?
Het kan niet anders, je weet niet beter.
Voor jou is dat bloggen en rennen, en ik weet zéker, dat voel ik gewoon, dat het medeleven, het verdriet, hier ook al is het online, enorm gevoeld en gedeeld werd, en dat je dat gesteund heeft.
Niet elk mens is hetzelfde, niet elke baan, niet elk verdriet, ook al gaat het om hetzelfde kind dat jullie “samen” verloren zijn. Iedereen op zijn eigen manier.
Na mijn echtscheiding (mensen zeggen dan “dat is je eigen keus” maar dat is wel heel hard hoor) moet ik alleen verder én verhuizen én werken én twee kinderen opvoeden van 6 en 8. Ik vond het een hell van een job en ben de eerste jaren gewoon “blind” doorgegaan. Er was geen keuze, net zoals de moeder die hiervoor schrijft, je kunt een baby, of kind dat verzorgd moet worden, niet in de steek laten.
En zelf heb je ook zorg nodig, en ik denk dat je goed voor jezelf gezorgd hebt. Zeker weten zul je het nooit. Maar wat weet je nu wel zeker in het leven.
Kennelijk ben je er nu klaar voor om de tijd ervoor te nemen. Dan is dat toch ook prima? Doen wat goed voelt voor jou das het belangrijkste. Iedereen zal die behoefte anders voelen. Lekker op je eigen ik vertrouwen. Op zich geen verkeerde tijd om nu even lekker te cocoonen en me-time te nemen denk ik.