Accepteer ik het overlijden van mijn dochter Lucy?

Nooit!

Nooit zal ik accepteren dat mijn dochter Lucy er niet meer is.

Dat is zo’n beetje het sentiment dat ik met mij meedraag.

Maar is dat terecht?

En wat is dat eigenlijk: ‘accepteren’?

Accepteer ik het overlijden van mijn dochter Lucy?

Als ik zeg dat ik het nooit zal accepteren dat mijn dochter Lucy er niet meer is, dan bedoel ik daarmee dat ik weiger te zeggen dat het ‘oké’ is.

Want het is niet oké!

Een andere kijk op accepteren

Maar in het Engels kun je een onderscheid maken tussen ‘acceptance’ and ‘coming to terms with’. Dat doet dr. Lucy Hone. En hoewel ik helemaal niet van woordkunstjes houdt, en van verschillende interpretaties van een woord, raakte Lucy Hone’s definitie van acceptatie mij. Ondanks mijzelf.

Acceptatie versus ‘leren omgaan met’

In een filmpje op Facebook vertelt Lucy Hone over een online rouwverwerkingsgroep die ze leidt. Daarin zei een deelnemer dat ze de dood van haar kind niet accepteerde. Lucy Hone merkte toen op:

‘Surely your presence on this course demonstrates that you have (somehow) accepted your loss has occurred?’

Volgens Lucy Hone was het feit dat die rouwende moeder in die cursus zat, het ultieme voorbeeld van acceptatie. En naast accepteren is er dan zoiets als ‘leren omgaan met je verlies’. Dit zijn volgens Lucy Hone twee verschillende dingen.

Volgens Lucy Hone’s definitie van acceptatie, heb ik Lucy’s overlijden wel degelijk geaccepteerd. Alleen dit blog over rouwen is daar al bewijs van. En alle boeken over rouwen die ik lees en de podcasts over verliesverwerking die ik luister.

Ik ben nog voortdurend aan het leren omgaan met….

Maar ik ben nog voortdurend aan het leren omgaan met het verlies. Want ik voel een enorm, diep verzet bij de gedachte aan wat er gebeurd is!

Dat verzet weiger ik los te laten!

Ik begin er spontaan allerlei uitroeptekens van te gebruiken…

Nee, daar ben ik voorlopig nog niet klaar mee!

‘Resistance is futile’

En natuurlijk weet ik ook wel dat mijn verzet tegen ‘wat is,’ volstrekt zinloos is. Net zoals zeggen dat ik het er niet mee eens ben. Het voegt niks toe. Mijn onzinnige verzet doet me denken aan het volk van The Borg in de serie Star Trek. Zij nemen de mensheid over onder het motto:

‘Resistance is futile. You will be assimilated.’

Zo zal het ongetwijfeld ook gaan met mijn verzet tegen mijn nieuwe realiteit.

Maar ik gun mezelf, voor nu, de ruimte om me als een koppige kleuter te verzetten tegen mijn bittere en hardvochtige nieuwe realiteit.

Net zolang tot mijn verzet milder wordt met de tijd, en ik het overlijden van Lucy heb geassimileerd in mijzelf.