We zijn nog steeds met z’n zevenen

wij zijn zeven

In het gedicht ‘We are seven’ van William Wordsworth praat een man met een klein meisje.

Volgens het meisje zijn ze bij haar thuis met zeven.

Ook al zijn een broertje en zusje overleden.

Maar volgens de man zijn ze dan dus maar met z’n vijven…

We are seven

Hieronder de laatste twee strofen van We are seven:

“How many are you, then,” said I,
“If they two are in heaven?”
Quick was the little maid’s reply,
“O master! we are seven.”

“But they are dead; those two are dead!
Their spirits are in heaven!”
‘Twas throwing words away; for still
The little maid would have her will,
And said, “Nay, we are seven!”

Het gedicht raakt me.

Wij zijn ook met zeven

Net als het meisje wil ik zeggen:

‘Wij zijn ook nog steeds met zeven!’

Ook al is Lucy er niet letterlijk meer….

En ook al voelt het als een kille waarheid dat als we ergens reserveren voor ons gezin, dat voor 6 personen zal zijn.

Wij zijn met zeven.

Voor altijd.

Iets anders vind ik onverteerbaar…


Ontdek meer van Reis door het land van rouw

Abonneer je om de nieuwste berichten in je inbox te ontvangen.

Vergelijkbare berichten

16 reacties

  1. Iedere keer als ik over Lucy lees breekt mijn hart. Dit is zo vreselijk om een kind of kleinkind te verliezen! dit hoort niet! De volgorde klopt niet! Jullie zijn met 7!!
    Heel veel sterkte!

  2. Natuurlijk zijn jullie met zeven! En natuurlijk heb je 5 kinderen!!!! (Wat een prachtig en waarachtig gedicht – ik ga het maar eens helemaal opzoeken…). Lucy hoort bij jullie geschiedenis als gezin, bij jouw geschiedenis – je hebt haar gebaard, gevoed, getroost, op haar kop gegeven, van haar gehouden tot het eind van haar leven en verder…. Dat houdt niet zomaar op nu ze niet meer leeft….

  3. Natuurlijk zijn jullie een gezin van 7…voor altijd en eeuwig!
    Soms ben ik bang dat het mij ook zal overkomen…hier een kind van 20 dat het leven zóóó moeilijk vindt…sterkte!

  4. Je hebt 5 kinderen waarvan 4 in leven.
    Zo verwoord ik het altijd als iemand vraagt hoeveel kinderen we hebben. Het voelt inderdaad onverteerbaar om je ene kind (die het meest in je gedachten is) niet mee te tellen.

Geef een reactie