Over mij

Op een heel gewone woensdagmorgen in augustus 2022 veranderde mijn leven voorgoed.

Ik was die dag gewoon opgestaan. Ik werkte aan mijn blogs en ging hardlopen. Net zoals elke andere dag. Bij thuiskomst pakte ik mijn hoelahoep en ging ik 10 minuten mediteren. Daarna ging ik weer aan het werk. Om half tien ging ik douchen, zoals ik dat altijd doe, en daarna dronk ik koffie.

Ik denk dat het om een uur of tien over tien was dat ik mijn laatste slokje koffie opdronk en opstond uit mijn stoel om weer aan het werk te gaan.

Nietsvermoedend van het onheil dat mij wachtte in mijn kantoortje.

Omdat ik een tijdje van mijn computer was weggeweest haalde ik mijn mail op. En daarin zat een ‘raar’ mailtje. De vriend van mijn dochter had mij gemaild omdat hij bezorgd was over mijn dochter. Hoewel ik een beetje schrok van het  bericht, dacht ik bovenal dat het een ‘scam’ was. Je hoort tegenwoordig zo vaak van rare email berichten. Ik was ervan overtuigd dat dit nu ook het geval was. Ik had mijn dochter de dag tevoren immers nog gewoon gesproken!

Voor de zekerheid appte ik mijn dochter even over dit rare bericht.

Toen ik zag dat er geen twee vinkjes verschenen voelde dat niet goed. De generatie van mijn kinderen is vaak permanent online, dus ik had op z’n minst verwacht dat er twee vinkjes zouden verschijnen. Als teken van ontvangst.

Ik probeerde mezelf gerust te stellen. Misschien was mijn dochter wel boodschappen gaan doen, en had ze daarom geen internet. Zelf heb ik dat immers ook: ik gebruik prepaid en heb dus niet altijd internet. Maar toen realiseerde ik me dat mijn dochter een abonnement had en dus wel altijd en overal internet had. Mijn bezorgdheid begon te groeien.

Ergens rond die tijd kwam mijn jongste zoon naar beneden, en zei dat hij ‘rare berichten’ kreeg over onze dochter. In mijn herinnering stelde ik hem gerust, dat het vast allemaal onzin was en dat hij zich maar geen zorgen moest maken.

Ondertussen was mijn moeder langsgekomen met een vraag over een brief, en die viel met de neus in de boter of in dit geval de stress. Op haar advies belde ik voor de zekerheid toch maar even de politie. Ik deed dat op zwaar verontschuldigende toon. Zo van, het zal wel niets zijn, en sorry dat ik u lastig val, maar ik kreeg zo’n raar mailtje en het leek me toch wel verstandig om het even aan u voor te leggen. De politie was allervriendelijkst en noteerde het adres van mijn dochter. Ze beloofden dat er iemand langs zou gaan, en dat ik dan later gebeld zou worden. Ik herinner me dat ze zeiden dat het een ‘onbekend’ nummer zou zijn en dat ik dus wel moest opnemen dan.

Toen begon een rare periode, die achteraf niet lang geduurd heeft. Misschien niet eens 30 minuten. Ik herinner me dat mijn moeder zei dat als er iets ernstigs gebeurd was ze niet zouden bellen, maar langskomen. En laat ik nu snel daarna een autoportier horen slaan….

Ik rende naar de voordeur, en daar op het tuinpad liepen twee politieagenten ons tuinpad op richting voordeur. Ik gooide de voordeur open en zei geloof ik iets als: ‘Is het niet goed?’

Toen vroegen ze: ‘Bent u de dochter van Lucy van Sandwijk?’ en toen ik dat bevestigde ze zeiden: ‘Uw dochter is overleden.’

Ik kan die woorden bijna niet typen.

Als ik het doe dan voelt het alsof ik het toegeef.

Alsof het echt waar is.

En het is veel te erg om waar te zijn.

Ik nodigde de politie uit om binnen te komen, en ik heb ze zelfs nog koffie aangeboden. Ik herinner me dat ik aan de keukentafel zat, en dat mijn hele lichaam begon te trillen. En er was het gedoe wie mijn man ging inlichten. Gelukkig heeft de politie gebeld naar het werk van mijn man, en ik geloof dat er iemand van Human Resources toen naar mijn man is gegaan.

Ondertussen wilde ik eigenlijk direct naar De Bilt. Ik zag geen enkel nut om nog thuis te blijven. Ik wilde naar mijn dochter toe. Maar de politie zei dat ik eerst even rustig kon blijven zitten. Achteraf vraag ik me af of dat was omdat de politie in de Bilt nog niet klaar was met onderzoek of zo? Mijn buren hebben mij en mijn jongste zoon Piet daarna naar de Bilt gereden. Daar ben ik ze nog steeds intens dankbaar voor; ik had zelf niet kunnen rijden denk ik.

Toen we aankwamen bij de Bilt stond mijn man daar buiten te wachten met een vrouwelijke politieagent. Ik geloof dat ik haar de hand heb geschud en dat we toen naar binnen gingen, Lucy’s huis in.

Dat is mijn verhaal in een notendop

Dus tsja, dat is mijn verhaal in een notendop. Sinds die vreselijke woensdag in augustus heb ik op mijn blog Huisvlijt regelmatig geschreven over mijn zoektocht en de vraag:

‘Hoe leef je verder als je een kind verliest? Hoe overleef je dat in vredesnaam.’

Omdat Huisvlijt een algemeen huis, tuin en keuken blog is, heb ik bedacht dat het misschien beter is om mijn ervaringen rondom verlies en rouw op een apart blog te zetten.

Ik doe dat omdat het mij helpt om het verdriet, de vragen, de zorgen, en alle andere gevoelens ‘van me af te schrijven,’ maar ook omdat ik hoop dat anderen er misschien iets aan kunnen hebben.

Wie ben ik verder?

Ik ben Nicole, samen met mijn man heb ik vijf kinderen. Ik heb psychologie gestudeerd aan de Universiteit Utrecht. Toen we kinderen kregen heb ik ervoor gekozen om fulltime voor ze te zorgen. Inmiddels is mijn jongste zoon 20 en mijn oudste dochter die in Engeland woont is 28.

We wonen op het platteland in de Achterhoek in de gemeente Doetinchem.

Mijn dochter Lucy woonde en werkte in de Bilt.