Ga naar binnen

Ik heb een enorme behoefte aan Rust. Aan geen mensen om me heen. Aan in mezelf keren. Maar dat valt niet mee in onze extraverte maatschappij. En dat maakt me onzeker.

Onzekerheid

Doe ik er wel goed aan om me zo terug te trekken? Ben ik egoïstisch? Is het niet toch beter om mijn afspraken buiten de deur te handhaven? En ik voel druk om weer ‘normaal’ te doen.

Maar diep van binnen is er dat intense verlangen naar rust en pas op de plaats.

Dus toen ik onderstaand gedicht van Marinus van den Berg las, schoten de tranen me in de ogen van ontroering, en het gevoel dat iemand het begrijpt.

Ga naar binnen

‘Ga naar binnen

Je mag daar zijn

Je moet daar zijn

Je gemis je verdriet

Je rouw is groot

Je mag huilen

Je mag zwijgen

Je mag staren

Ga naar binnen

Je moet niets

Van niemand

Je treedt naar buiten

Op jouw tijd

Langzaam in je kracht komend.’

(Marinus van den Berg)

Leestip

Het boek Rouwen in de tijd van Marinus van den Berg