Rouw is rauw
Hoewel ik soms het gevoel heb dat ik amper een stap ver ben gekomen in dit Land van rouw sinds 10 augustus 2022, realiseerde ik me dat dit toch wel degelijk het geval is. In dagboekaantekeningen uit die vreselijke eerste dagen lees ik hoe kwetsbaar en naakt ik me toen voelde.
Hoe rauw.
Alsof ik levend gevild was.
Rouw is rauw
Het liefst hield ik permanent de gordijnen dicht, en ik vond het heel moeilijk om ons tuinpad af te lopen, het ‘publieke terrein’ op.
Ik constateer opgelucht dat dat hele rauwe gevoel, alsof mijn huid van me is afgestroopt nu iets minder is.
Nu de pijn nog…
Hoewel ik die ook weer niet kwijt wil, omdat die mij verbind met Lucy.
Lijkt me heel bijzonder om je aantekeningen van die eerste dagen terug te lezen.
Ik kan niet uit eigen ervaring invoelen wat je doormaakt, maar ik vind het wel heel moedig van je dat je jezelf toestaat om die pijn te voelen en al die rauwe emoties.