Stop de tijd!

‘I thought happiness was Lubbock Texas in my rearview mirror,’ zeurt het door mijn hoofd. Maar in plaats van Lubbock Texas zie ik Lucy in mijn achteruitspiegel steeds kleiner worden. En dat doet me pijn, want ik wil niet verder van haar verwijderd worden door de verstrijkende tijd.

Ruim twee jaar zijn er verstreken.

Dat verbijstert mij, en vervult me met verwondering.

Hoe kunnen er al twee jaar voorbij zijn?

Met nieuw begrip denk ik aan het gedicht Stop all the clocks:

Stop all the clocks

‘Stop all the clocks, cut off the telephone,
Prevent the dog from barking with a juicy bone,
Silence the pianos and with muffled drum
Bring out the coffin, let the mourners come.
Let aeroplanes circle moaning overhead
Scribbling on the sky the message ‘He is Dead’.
Put crepe bows round the white necks of the public doves,
Let the traffic policemen wear black cotton gloves.
He was my North, my South, my East and West,
My working week and my Sunday rest,
My noon, my midnight, my talk, my song;
I thought that love would last forever: I was wrong.
The stars are not wanted now; put out every one,
Pack up the moon and dismantle the sun,
Pour away the ocean and sweep up the wood;
For nothing now can ever come to any good.’

Waarom zeggen mensen in vredesnaam dat de tijd alle wonden heelt?

Op het moment voelt de tijd eerder als een vijand, omdat ze onvermurwbaar voortschrijdt.

Dirk de Wachter begrijpt het

Ik vind troost bij Dirk de Wachter die schrijft:

‘Mensen in grote rouw willen die rouw niet zomaar vergeten. Omdat ze hun kind niet willen vergeten. Je wilt dat kind altijd bij je hebben en dus moet je dat verdriet nooit vergeten. Het mag niet meevallen. Dat verdriet bestaat vanwege die grote liefde.’

En dan biedt hij een manier aan waarop je je overleden kind bij je kunt houden. Hij zegt over het verdriet:

‘Wikkel het in, omzwachtel het met verhalen en woorden, met schoonheid en nabijheid. Pak het zo in dat je het onder je arm mee kunt dagen. Het is er dan nog, maar het steekt niet meer.’

Dat vind ik troostend, en het maakt het verschrijden van de tijd draaglijker.

Leestip

Vertroostingen van Dirk de Wachter