Blijf hun naam noemen
Je kunt mij geen groter plezier doen, dan Lucy’s naam noemen. Zelfs al moet ik daardoor misschien huilen.
Blijf hun naam noemen
Vaak zijn mensen bezorgd dat ze iemand pijn doen door de naam van een overledene te noemen. Maar weet je wat het is? Lucy is altijd in mijn gedachten, dus het is niet zo dat je iets triggert dat ik vergeten was. Door haar naam te noemen bied je ruimte om het over haar te hebben.
Noem hun naam. Deel jouw verhaal over hen.
Laat de achterblijvers weten dat je hen herinnert, dat je van ze hield en dat ze ertoe doen.
Ontdek meer van Reis door het land van rouw
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Ik snap je helemaal. Vind het ook zó belangrijk om iemands naam te blijven noemen. Op familiefeestjes met oudooms en -tantes kent niet iedereen me. Dan wordt er gevraagd ‘van wie je er één bent’. Dan zeg ik: “Ik ben Naomi van A en B.” En dan krijg ik vaak terug: “O, van B.” Of mensen vragen zelf: “Jij bent er toch één van B?” Ehm, ja, maar ook van A. Grr….
Zelf heb ik het ook nog vaak over onze overleden zoon. Hij maakte, tot hij op zijn zeventiende stierf, actief deel aan ons leven. Ik heb collega’s die kinderen van deze leeftijd hebben en als ze iets over hun kinderen vertellen, vertel ik ook vaak iets over wat mijn kinderen vroeger deden. Het is heel erg normaal dat ik zelf zijn naam noem. Ze schrikken er niet van. Met mensen die verder van ons afstaan is het vaak wat lastiger, die vragen er niet zo snel naar.
Herken het.
Wij hebben vrienden die een zoon hebben verloren.
Die zou de leeftijd hebben gehad van onze oudste nu.
In het begin wel gevraagd of ze het niet vervelend vonden als wij enthousiast waren over onze kinderen.
Integendeel. Maar ik vind het heel soms nog wel lastig zijn naam te noemen.