De mensen van voorbij
Soms vlindert er zomaar ineens een gedachte door je hoofd… Dat overkwam mij met de woorden:
‘De mensen van voorbij.’
De mensen van voorbij
Ik zal de woorden vast ooit ergens hebben gehoord of gezien. Toen ik ze intypte bij Google diende zich het prachtige gedicht van Hanna Lam aan.
Over de mensen van voorbij.
Ik vind het mooi, maar het doet ook pijn.
Want hoe kan een kind een mens van voorbij zijn?
Hoe kan mijn dochter Lucy een mens van voorbij zijn?!
Maar toch
Maar toch… Toch is er ook de gedachte:
‘Hoe kan een moeder niet blij zijn als haar kind vrij is?’
En daarin ooit vrede, en misschien zelfs een beetje blijdschap vinden?
Ontdek meer van Reis door het land van rouw
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Inderdaad een prachtig gedicht. Ik hoorde het al vaker, maar het ontroert me iedere keer weer. Voorbij is ook een fase. En dan dient zich weer een nieuwe fase aan. Zo is het in ieder geval voor mij.
Het is een prachtig gedicht, maar ik snap je dubbele gevoelens erbij ook.