Eén van hen
Als ik in mijn omgeving hoor over iemand die zijn of haar kind is verloren, dan schud ik mijn hoofd van ontzetting en medeleven dat hen zoiets vreselijks is overkomen. Het is telkens een verbijsterende gewaarwording als ik me realiseer:
Het is ons ook overkomen.
Hoe kan dat.
Hoe is dat mogelijk.
Dat kan toch niet waar zijn?!
Ongeduldig
Soms word ik dan weleens ongeduldig over mezelf. Dan denk ik:
‘Ja joh, weet je het nou nóg niet?! Wanneer dringt het nou eens definitief tot je door zeg! Tsjongejongejonge. ‘
Dan schiet ik in de verdediging en mompel:
‘Ik wéét het ook wel met mijn hoofd, maar…..’
Maar.
Na al die jaren heb ik dat nog steeds. Net alsof ik het nog altijd niet kan geloven.
Kan me voorstellen dat het iets onwerkelijks blijft. Liefs!