Het land van men
In zijn boek Rouw door de tijd heeft Marinus van den Berg het over Het land van men.
In Het land van men kom je anderen tegen.
Die anderen kunnen een steun zijn, maar ze kunnen ook ongewild je leed en verdriet nog groter maken. Door de dingen die ze zeggen of adviseren.
En soms overstemmen ze jou en wat jij belangrijk vindt.
‘In het Land van men staan de beste stuurlui aan wal’
Het land van men is vol goede bedoelingen en ongevraagde adviezen en opmerkingen. Dat kan het lastig maken om je eigen weg te vinden. Het maakt ook onzeker. Marinus van den Berg schrijft:
‘Je krijgt er bijna geen kans om in te keren, om ’thuis te komen bij jezelf. Hun woorden raken je soms veel meer dan je wilt. Je voelt je tekortschieten omdat je niet kunt wat zij aanbevelen. Soms is iemand lang gewend geweest om meer naar anderen dan naar zichzelf te luisteren. Naar jezelf luisteren zou egoïstisch zijn. In werkelijkheid is het de weg om trouw te worden aan wie jijzelf bent.’
Soms heb je dan juist iemand anders nodig om je te helpen naar jezelf te luisteren. Om dat te durven.
Het land van men en ik
Eén van de adviezen uit het Land van men waarmee ik erg worstel is de stelling dat je andere mensen om je heen nodig hebt om verdriet en rouw te overleven. Dat staat haaks op mijn verlangen naar rust, stilte en wens om mezelf terug te trekken.
En dat maakt me onzeker.
Doe ik het wel goed?
Moet ik me niet socialer gedragen?
Ben ik egoïstisch dat ik me terugtrek?
Hoe herken je mensen die je goed steunen?
Marinus van den Berg geeft een lijstje met kenmerken van mensen die je tot steun kunnen zijn. Dat zijn mensen die:
- Authentiek zijn
- Van jou uitgaan
- Luisteren naar wat jij zegt en voelt
- Niet oordelen
- Niet ongevraagd adviseren
- Zich niet opdringen
- Jou laten ontdekken wat jou helpt
- Hartelijke en trouw zijn
- Niet allerlei meningen ventileren over wat normaal en niet normaal is
- Niet zomaar zeggen: ‘Je mag me altijd bellen.’
- Beseffen dat jij geen hulp kunt vragen als je heel diep zit, als je van binnen ‘vast zit’
- Er soms ineens zijn alsof ze hebben aangevoeld dat het nodig is
- Innerlijke ruimte hebben en jou de tijd en ruimte gunnen die je nodig hebt
Ik struikel alleen over nummer 10 en 12. Ik weet dat: ‘Je mag me altijd bellen,’ inmiddels bijna een scheldwoord is in het Land van rouw, maar ik snap dat eigenlijk niet. Ik vind het een lief aanbod. Bovendien heb ik dat liever dan dat iemand onaangekondigd voor mijn deur staat of nog erger, zegt:
‘Ik bel je!’
Hoe vind je deze behulpzame mensen in Het land van rouw?
Hoe vind je deze behulpzame mensen in Het land van rouw? Ook daarbij toont Marinus van den Berg zich behulpzaam. Je kunt deze mensen identificeren met de volgende vragen:
- Wie steunen mij op het moment?
- Wat is het in hun houding en gedrag dat ik als steun ervaar?
- Laat ik hen ook merken dat zij mij tot steun zijn?
Voor mij zijn dat de mensen die me regelmatig een kaartje en/of appje sturen om me te laten weten dat ze aan me denken. Het zijn de mensen die niet aan me trekken, en me alle ruimte geven om me terug te trekken. Dat vind ik echt heel erg fijn en doet me goed. En ja, ik laat hen zeker weten dat ik ze enorm waardeer.
Tot slot
De woorden van Marinus van den Berg over hoe de stemmen van anderen in Het land van men je eigen ideeën en inzichten overstemmen raakten mij erg. Ik wil graag meer durven luisteren naar mezelf en mijn eigen pad durven bewandelen. Door Lucy’s overlijden leer ik dat bijna noodgedwongen…
Ik loop letterlijk vast als ik probeer te leven zoals ‘het hoort’.
Rust en stilte zijn voor mij essentieel om te kunnen leven met dit verlies.
Ik kan me dat zo goed voorstellen, Nicole, rust en stilte om je heen willen. Maar het is net of dat niet ‘mag’. Van wie eigenlijk niet?
Dat je die rust en stilte opzoekt vind ik juist zo heel erg moedig van je. En natuurlijk…er zullen mensen zijn die bij rouw juist anderen om zich heen nodig hebben. Dat is dan voor hén goed, maar je moet doen wat voor jóu goed is.
❤️
Pingback:Het land van men, koffiedik kijken en meer - Huisvlijt
❤️