Hoe overleef je de sterfdag van je kind? Spoiler alert: moeizaam

Last updated on januari 20th, 2025 at 10:31 am

Hoe overleef je de sterfdag van je kind?

En niet één keer, maar elk jaar opnieuw?

Ik heb er nu twee gehad, en ik vond ze heel moeilijk en verdrietig en pijnlijk.

En het viel ook helemaal niet mee!

Hoe overleef je de sterfdag van je kind?

Op zoek naar informatie over hoe je een sterfdag doorkomt, stuitte ik op verschillende tips. Als het gaat om rouw heb ik gemengde gevoelens als het gaat om tips, tricks en stappenplan.

Of wat zeg ik?

Ik heb helemaal geen gemengde gevoelens!

Ik vind tips en stappenplannen geen recht doen aan hoe diep rouw is. Als je een kind verliest, is het geen kwestie van even stappenplan volgen en dan kun je er weer tegen.

Anderzijds kunnen tips of een stappenplan, hoe kort door de bocht ook, wel houvast geven. Dus vooruit, laten we eens kijken wat er zoal wordt geadviseerd.

Een sterfdag doorkomen

1. Blijf de hele dag in bed met de dekens over je hoofd.
2. Ga er op uit.
3. Zoek afleiding.
4. Schrijf je gevoelens op in een dagboek of ‘journal’.
5. Zoek geen afleiding.
6. Voer een ritueel uit voor je dierbare. Brand een kaarsje, plant een boom, of doe iets wat je dierbare altijd heel leuk vond.
7. Praat over je gevoelens.
8. Erken dat een sterfdag een lastige dag is.
9. Kijk foto’s en haal herinneringen op.
10. Maak eventueel een afspraak met een hulpverlener speciaal op die dag.

De eerste sterfdag en de tweede sterfdag van Lucy

In ons gezin is er een lastige spagaat: de sterfdag van onze dochter Lucy is ook de verjaardag van onze zoon Piet. En ik kan je zeggen dat rouwen om een kind en recht doen aan een verjaardag een uitdagende combinatie zijn. Het zijn twee uitersten die niet op één dag passen. Dus hoe doe je dat dan? Je wil allebei je kinderen recht doen!

Lucy’s eerste sterfdag

Lucy’s eerste sterfdag viel op een donderdag. Die ochtend zijn mijn man en ik heel vroeg ’s ochtends om een uur of 7 naar de abdij in de Slangenburg gereden. De kapel daar gaat open om 6 uur, en daar hebben we toen allebei een kaarsje aangestoken voor Lucy. Daarna zijn we met de jarige Piet en Teuntje naar Oberhausen gegaan. Dat is een jaarlijkse zomertraditie. En in het weekend zijn we uit eten gegaan voor Piets verjaardag. Het uitje naar Oberhausen was enerzijds een welkome afleiding, anderzijds voelde het alsof ik een bal onder water probeerde te duwen die uit alle macht boven water probeerde te komen. Maar zo overleefden we dus die eerste sterfdag.

Lucy’s tweede sterfdag

Toen ik op Lucy’s tweede sterfdag wakker werd, en mijn ogen opende voelde ik me net zo’n stripfiguurtje waar een aambeeld opvalt. Heel zwaar. Lucy’s tweede sterfdag viel op een zaterdag. Op een zaterdag moet je niet naar een winkelcentrum gaan want dan is het daar veel te druk. Mijn man en ik zijn weer naar de abdij gegaan in alle vroegte en hebben daar allebei weer een kaarsje voor haar aangestoken. Eentje van haar vader en eentje van haar moeder. Daarna gingen we naar huis, en om half vijf gingen we uit eten voor Piets verjaardag.

Vooral mijn man heeft de dag als heel moeilijk ervaren omdat we gewoon thuis waren. Ik heb mij, zoals gewoonlijk, vastgeklampt aan bloggen, maar mijn conclusie is vooralsnog dat een sterfdag in het weekend moeilijker is dan door de week, omdat een weekend nu eenmaal minder structuur heeft.

Antwoorden?

Vallen hier nou lessen uit te trekken? Op de eerste sterfdag gingen we ergens naartoe en hadden we afleiding; op de tweede hadden we dat niet. Was de tweede daardoor moeilijker?

Ik weet het niet.

Het is denk ik hoe dan ook moeilijk en pijnlijk.

Mijn lessen voor mezelf

• Het is niet alleen de sterfdag die moeilijk is. Het zijn ook de weken ervoor die moeilijk zijn. En als de sterfdag voorbij is, is het daarna ook niet hupsakee ‘over’. Het is niet dat je kind na die moeilijke sterfdag weer leeft. Het is een soort hordenloop, met de sterfdag als extra moeilijke horde, en daarna krijg je weer de gewone lastige hordes.
• Op dit moment vind ik de sterfdag heel moeilijk omdat het net is alsof die datum me verder van Lucy verwijderd. Alsof ik in een trein zit die verdergaat, en in de verte zie ik Lucy kleiner worden met elke sterfdag die voorbij gaat. En dat wil ik niet!
• Ja, het is ‘gewoon maar een datum,’ maar aan die datum kleven nu allerlei emoties, herinneringen en gedachten. Dat maakt het een moeilijke datum, dus het ligt niet aan mij dat ik extra worstel. Met mezelf in discussie gaan over dat het onzin is dat ik een ‘datum’ zo moeilijk maak, slaat dus nergens op.
• Ik heb de neiging om af te stemmen op man en kinderen waardoor ik zelf extra van slag raak. Als ik een arts was, zou ik mezelf op een sterfdag rust en stilte voorschrijven.
• Ook een sterfdag gaat voorbij.

Wat zijn jouw ervaringen met sterfdagen? Hoe ga jij ermee om? Worden ze ooit makkelijker?