Shock en ontkenning: Jeetje, het is blijkbaar echt heel erg!
Last updated on september 16th, 2024 at 12:47 pm
In de eerste dagen en weken na het plotselinge overlijden van Lucy herinner ik me de horror en de schrik op de gezichten van de mensen om me heen. Daarop zag ik de ernst van wat er was gebeurd.
Ik schrok daar op mijn beurt weer van.
Want ik was denk ik behoorlijk in shock en verdoofd.
Jeetje, het is echt heel erg wat er is gebeurd!
‘Jeetje, het is blijkbaar echt heel erg erg,’ dacht ik bij het zien van de gezichtsuitdrukking van de mensen die me kwamen condoleren. Hetzelfde effect had het lezen van de kaarten die we kregen en de teksten die mensen erop hadden geschreven. Als ik die lieve kaarten las, was dat met een zekere afstand; alsof ze niets met mij te maken hadden. Het waren kaarten en teksten die bestemd waren voor iemand die iets heel ergs was overkomen.
Maar niet voor mij.
Straks word ik ontmaskerd als een fraudeur die geen recht heeft op al dat medeleven!
Ik maakte me bijna een beetje zorgen dat ik ontmaskerd zou worden als een fraudeur. Dat al dat medeleven en zorg mij helemaal niet toekwamen. Alsof deze lieve mensen de situatie veel te zwaar inschatten, terwijl ík diep van binnen wist dat het zo erg allemaal niet was.
Wat was er aan de hand?
In haar boek over rouwen schrijft rabbi Anne Brener over de schrik die ze voelt als ze zichzelf in de spiegel ziet na het overlijden van haar moeder:
Perhaps it was my look of horrified sadness that caught me by surprise. I was numb -not yet in touch with the feelings of grief my face was showing. It was a shock to encounter evidence of the pain I was feeling.
Is dat wat er gebeurde met mij in die eerste dagen en weken na Lucy’s overlijden? Was ik in shock, en zag ik in mijn verdoofde toestand, in de reacties van de mensen om mij heen de ernst van de situatie weerspiegeld? Had ik hun shock nodig om de ernst van wat er was gebeurd tot me te laten doordringen? Ik ging op zoek naar antwoorden en vond de volgende uitleg die volgens mij van toepassing is.
Ik zei na de begrafenis van mijn vader (als tiener) dat ik het gevoel had dat ik naar een soort film had staan kijken. Dit overkomt anderen, maar mij niet. Ik denk dat dat een beetje hetzelfde idee is.
Dit is heel erg herkenbaar voor mij, ook ik verloor 2 jaar geleden een kind en heb dit precies zo ervaren.
Mijn hart gaat naar je uit voor je verlies.
Ik moest er na het overlijden van mijn vader nog lang aan wennen dat hij er niet meer was. Als ik op bezoek ging bij mijn moeder, had ik nog lang het idee dat hij elk ogenblik nog uit de gang of uit de keuken binnen zou kunnen komen… Ik kan me voorstellen dat het overlijden van je eigen kind heel lang niet goed tot je doordringt. Want dat is nog veel onvoorstelbaarder.
Wonderlijk is dat hè? Zo verwacht ik soms ook nog de voetstappen van mijn vader als ik naar mijn moeder ga. Ik denk dat dit te maken heeft met wat Mary Frances o’Connor schrijft over hoe onze hersenen tijd nodig hebben om te ‘updaten’ naar de nieuwe realiteit. De oude kaart van het leven is nog niet vervangen met de kaart van het nieuwe.
Eigenlijk heb ik dat gevoel nu meer als eerst. Alles lijkt nu goed te gaan, we leven gewoon verder, we kunnen weer genieten. Ik voel me nu eigenlijk vaker een soort van bedrieger. Natuurlijk leef ik geen enkele dag zonder mijn overleden zoon, hij is geen moment uit mijn gedachten en er is altijd verdriet. Maar ik lach, ik zing, ik dans… en soms is het net alsof er niks gebeurd is en dat maakt me dan ook weer verdrietig.
Dat kan ik me heel goed voorstellen Mevrouw W. Want het leven wordt nooit meer hetzelfde.