Vermijden, ontkennen en…

Nadat de grond onder mijn voeten wegviel op 10 augustus 2022 was één van de dingen die me overeind hielpen mijn werk. Terwijl alles om me heen op losse schroeven leek te staan merkte ik, enigszins tot mijn verwondering, dat ik nog wel kon bloggen. Ik kon nog steeds blogposts schrijven.

Werken, werken en… werken: ben ik in ontkenning?!

Sterker nog, ze bleken een manier te zijn om de overweldigende gevoelens een beetje buiten mezelf te zetten door ze op te schrijven. Dus in de afgelopen tweeën driekwart jaar heb ik veel en hard gewerkt. Ik volgde een heel ander patroon dan mijn man, die van zijn sympathieke werkgever bijna een jaar de tijd kreeg om bij te komen. Terwijl hij ‘niets deed,’ was ik aan het werk. En ik ben nog steeds aan het werk. Ik houd me hardnekkig vast aan mijn routines en ritmes.

Maar soms maak ik me zorgen:

‘Is dat wel verstandig? Is al dat werken misschien een vorm van de pijn en het verdriet vermijden? Van ontkennen?! Oh nee!!! Wat als ik het helemaal verkeerd doe!’

Ik probeer mezelf gerust te stellen met het feit dat ik toch veel over Lucy schrijf. Dus dan zal ik toch niet ‘in ontkenning zijn?’ Maar toch. Soms vraag ik me af of ik niet een tijdje ‘niets’ moet doen. Gewoon gaan zitten, en langdurig zijn met mijn gedachten en gevoelens rondom Lucy. Ontkenning heeft vast niet voor niets haar eigen stadium…

Oordelen

Eén van de dingen die ik van de Amerikaanse rouw expert David Kessler heb geleerd is herkennen als je een (negatief) oordeel hebt over jezelf en je rouw. Als ik naar mezelf kijk en hoeveel uren ik aan het werk ben, en concludeer:

‘Je bent aan het ontkennen! Je probeert door zoveel te werken je pijn en verdriet te ontvluchten. Je doet het niet goed!’

En het stomme is, dat alle rouwdeskundigen om het hardst roepen dat ‘alles goed’ is, en dat rouw net zo persoonlijk en uniek is als een vingerafdruk. En daar ben ik, die toch mezelf veroordeelt voor hoe ik omga met het overlijden van Lucy.

Compassie en medeleven

De kunst is om met compassie en medeleven naar jezelf te kijken. Ik neem graag de woorden van David Kessler over, die voelen als balsem voor mijn ziel:

‘I have so much compassion for this bereaved mother.  Just running, and doing as the pain is just so great. I have compassion for this woman who is being chased by this horrific pain. No wonder she’s running so fast.’

En :

‘You know, all of us here run from the pain. Why would we stand still for it.’

Hieronder zie je mij, druk aan het proberen en zoeken of er niet toch een manier is om langs het verdriet en de pijn te glippen:

De erkenning dat het heel natuurlijk is om te willen vluchten voor pijn en verdriet geeft ruimte. Ruimte om ’te zijn,’ zoals ik ben. Ik kan herademen. Het geeft niet dat ik zoveel werk, en dat ik het zo anders doe dan mijn man.

Blijkbaar is dat gewoon hoe het nu is.