De klok tikt, maar dit verdriet gaat niet ‘over’

Volgens de DSM-V zou ik tweeëneenhalf na het plotselinge overlijden van dochter Lucy weer net zo moeten functioneren als voor 10 augustus 2022, de dag waarop mijn leven op haar grondvesten trilde. Maar dat is niet het geval. Sterker nog, ik heb zelfs niet het gevoel dat ik bijna weer ‘gewoon’ wordt. Integendeel. Dit zou nog weleens heel lang kunnen gaan duren. Ik ben er nog maar net aan begonnen.

De klok tikt, maar dit verdriet gaat niet ‘over’

Maar regelmatig voel ik de hijgende adem van de tijd in mijn nek. Dan bekruipen mij gedachten als:

‘Doe ik het wel goed? Zou ik het niet anders moeten doen? Moet ik inmiddels niet gewoon weer ‘gewoon’ gaan doen?’

Dat zorgt voor onrust, want ik kan en wíl niet weer ‘gewoon’ gaan doen. Jenna Lowthert verwoordt met vertrouwen in zichzelf:

This is my grief journey

’this is my grief journey

and nobody else’s.

i will never allow anyone

to put a timeline on my grief.

i will never feel bad for having

a day when i scream and cry

and let it all out

i will never be guilted into

missing my loved one any less

just because so much time

has gone by.

and i will never, ever

stop talking about them

just because people think

that i should be ‘over it by now’.

the weight of what’s gone.’

Nu ik nog!

Leestip

• Rouw en verdriet als metgezel door Donna Ashworth