Gift from Lucy – tekens van overledenen
Mijn man vindt het moeilijk om over Lucy te praten. Daarom trof het me des te meer toen hij me tijdens een bezoekje aan Dinxperlo wees op een bord op straat. Zelf was ik al babbelend tegen mijn man finaal langsgelopen, maar hij zei ineens: ‘Moet je kijken!’ Toen zag ik het pas. Een bord met daarop de tekst: ‘Gift from Lucy’.
Gift from Lucy
‘Als dát geen teken is!’ zei ik op veelbetekenende toon tegen mijn man, en begon in mijn tas te grabbelen naar mijn telefoon voor een foto. In mijn hoofd streden ondertussen Verstand en Verlangen.
‘Wat een flauwekul nou weer,’ zei Verstand. ‘Het is simpelweg een winkelbord van iemand die een winkel heeft met de naam Lucy. Waarschijnlijk heet de eigenaresse zo.’
‘Maar je weet het toch niet?’ fluisterde Verlangen verlangend. ‘Stel je voor dat het een cadeautje van Lucy is voor ons. Een teken van haar dat ze oké is.’
‘Hmpf,’ vond Verstand. ‘Onzin. Zo kan ik het ook. Zo kun je overal wel tekens in zien.’
Optie 3
Maar toen kwam Hoop tussenbeide en die zei: ‘Kan het niet gewoon en-en zijn? Een simpel winkelbord, maar als wij er een teken in willen zien, is het ook een teken?’
Dus daar houd ik het nu maar op.
En – en.
Dat dacht ik ook meteen: en – en.
Maar toch vind ik het heel bijzonder. Zo’n bord met zo’n tekst tref je normaal gesproken nooit aan zomaar op straat. Ik vind het mysterieus.
❤️
Je verwoordt het mooi. Ik ben van de afdeling Verstand. Ik kan wel enorm genieten als er op de begraafplaats een vogeltje in de boom voor mij lijkt te zingen. Ik kan echt niet geloven dat mijn zoon dat stuurt. Sterker nog, als hij nog ergens zou zijn is hij misschien nog steeds ongelukkig. Dan liever echt weg. En zijn begraafplaats is een rustige plek met veel bomen, struiken en bloemen. Logisch dat daar vogels zijn.
Bedankt voor je fijne blogs. Ik voel er me minder alleen door.
Met verstand heb ik meer, omdat ik vaak de weg kwijt ben in voelen. Ik zou in dit geval voor de optie en-en gaan. Er is altijd hoop. Dit bord stond daar voor jullie ♥
Zo waren wij een paar jaar geleden in Polen in Krakau. De eerste dag dat we daar liepen kwamen we opeens een grote sticker op een raam tegen waar Justus opstond. Ik werd compleet weggevaagd. Mijn reisgezellen riepen gelijk dat het wel een teken moest zijn, zo was Justus er toch een beetje bij. Maar Justus was er niet bij, wel in mijn hoofd en hart, maar niet in die sticker op de deur. Ik ben zelf namelijk niet van de tekens. Dat anderen zoiets wel voelen en er troost uit putten vind ik mooi voor hun. Zelf word ik er vooral heel erg verdrietig van.