Na een jaar rouw, kom je in de kou

In één van de vele podcasts over rouwen die ik luister tijdens mijn dagelijkse hardlooprondje, hoorde ik zeggen:

‘Na een jaar rouw, kom je in de kou.’

Ik vermoed dat dit verwijst naar het idee dat als er een jaar verstreken is sinds het verlies van je dierbare, het wel weer gaat. Dat je klaar bent om het leven weer op te pakken. De omgeving gaat ervan uit dat alles weer ‘gewoon’ is.

Maar dat is het natuurlijk niet.

Na een jaar kom je in de kou

Ik ben pas in mijn tweede jaar na het plotselinge overlijden van mijn dochter Lucy. (Elke keer dat ik de woorden type voel ik het verzet, en denk ik verontwaardigd: ‘Dit kan toch zeker niet waar zijn! Maar dit terzijde).

En ik ben totaal niet klaar om weer ‘gewoon’ verder te gaan. Integendeel zou ik zeggen. Het verlies voelt nog zo vers. Het is alsof het nog maar net is gebeurd.

Het eerste jaar na 10 augustus 2022

Als ik nu terugkijk op het eerste jaar na 10 augustus 2022 dan heb ik het idee dat ik half verdoofd heb rondgelopen. Ik functioneerde ogenschijnlijk goed; ik werkte, ik ging naar mijn leesgroepen, ik ging hardlopen, met mijn man naar dansles. Kortom, ik deed wat een mens ‘hoort’ te doen. Ik was verstandig.

Het tweede jaar na 10 augustus 2022

Maar nu, in het tweede jaar, krijg ik het gevoel dat mijn nieuwe werkelijkheid pas heel langzaam tot me begint door te dringen. Met hele kleine beetjes, als een soort zelfbescherming. Het is nog steeds Te Groot en Te Erg om te bevatten. Dit tweede jaar voelt voor mij zeker niet als het leven weer oppakken.

Integendeel!

Ik ben nog maar net begonnen met realiseren.

Het is alsof ik in een film val, die anderen al hebben gezien en afgerond, maar ik begin er nog maar net aan.

Ik kom net binnen.

Voor mij begint het verhaal pas.