Hoe overleef je als stel het verlies van een kind?
Last updated on september 16th, 2024 at 12:50 pm
Hoe overleef je als stel het verlies van een kind?
Een veelgehoorde statistiek is dat zo’n 20 tot 30% van de relaties het verlies van een kind niet overleeft.
Maar zoals meestal met statistieken, wordt dit ook weer tegengesproken.
Je huwelijk of relatie is dus niet per definitie gedoemd te mislukken.
Niettemin is het denk ik niet meer dan logisch dat een kind verliezen druk zet op een relatie. Het zit immers ook druk op jezelf en je leven in het algemeen. Waarom zou de relatie met je partner dan niet ook beïnvloed worden?
Geef elkaar de ruimte
Na de uitvaart van onze dochter Lucy kwam mijn zwager Adriaan naast mij zitten en zei dat het heel belangrijk is om elkaar als partners de ruimte te geven om op onze eigen manier te rouwen. Hij en zijn vrouw zijn hun dochtertje verloren. Dus als hij zoiets zegt, dan luister ik. De afgelopen twee jaar heb ik vaak aan zijn woorden gedacht.
Want mijn man en ik gaan totaal anders met het verlies van Lucy om.
Mijn man en ik rouwen totaal verschillend
Mijn man vindt het bijvoorbeeld heel erg moeilijk om over haar te praten, terwijl ik juist niets liever doe. Dat is een ongelukkige combinatie. En terwijl ik me vastklamp aan mijn werk, heeft mijn man minstens een half jaar vrij gehad van zijn werk en bracht die tijd door met (in mijn ogen) ‘rondhangen’ en veel tv kijken.
In diezelfde periode ging ik door een soort ‘detective-fase‘ waarin ik voortdurend alles wilde uitzoeken en alles wilde weten rondom Lucy. Mijn man had dat totaal niet, en wilde ook niet alles horen wat ik daarover had te vertellen. Daarnaast zocht ik professionele hulp, en had mijn man daar geen behoefte aan.
Toen ik hoorde dat een kennis na zeven jaar de sterfdag van haar kind nog steeds heel erg moeilijk vind, voelde dat voor mij als een opluchting. Het gaf me een gevoel van ruimte: je mag ook dan nog treuren om je kind! En ik mag het dus zeker nu. Maar mijn man vond het deprimerend en stressvol om dit te horen.
Een ander opvallend verschil is dat mijn man, in ieder geval op dit moment, niet meer naar Lucy’s woonplaats kan en wil. Dat doet teveel pijn. Terwijl ik daar best nog eens naartoe wil en me daar dichterbij Lucy voel. Tot slot, lees en luister ik alles wat los en vast zit over rouw. Ook dat doet mijn man niet. Maar hij wilde op Lucy’s verjaardag op 18 januari samen een kaarsje aansteken in de naburige abdij, en dat vond ik dan weer naar.
Kort door de bocht gezegd lijkt het alsof ik meer rondren en actiever ben als het gaat om het rouwproces terwijl mijn man het wat rustiger en op zichzelf verwerkt.
Hoe houd je dan toch contact?
Hoe houd je toch contact, als je zo anders met het verlies van je kind omgaat? Voor ons komt dat neer op rekening houden met elkaars behoeften. Soms vraag ik mijn man om met mij over Lucy te praten, en op andere momenten houd ik het voor me. Dan schrijf ik het op omdat ik weet dat het voor hem heel zwaar is. Mijn man op zijn beurt maakt op sommige momenten ruimte om naar mij te luisteren als ik het over Lucy wil hebben.
Maar lastig is het zeker.
Soms krijg ik dan het idee dat ik de enige ben die zich druk maakt over Lucy, omdat mijn man het er niet zoveel over heeft. Ik heb moeten leren dat hij net zoveel aan Lucy denkt als ik, alleen minder zichtbaar en hoorbaar. Dat neemt niet weg dat ik me soms erg alleen en eenzaam kan voelen met mijn verdriet om Lucy. En wellicht geldt dat ook voor hem.
David Kessler over relaties en een kind verliezen
In een podcast met Brene Brown zegt de Amerikaanse rouw expert David Kessler dat hij niet gelooft dat een huwelijk eindigt in een scheiding door het verlies van een kind.
‘I believe judgment of each other’s grief causes divorce.’
Iedereen rouwt anders; het gaat mis als je de manier waarop je partner omgaat met het verlies veroordeelt. Een ander opvallend punt dat David Kessler maakt is dat je elkaar niet kunt helpen. Om die reden is één van de eerste dingen die hij doet ervoor zorgen dat beide partners mensen hebben die hen kunnen ondersteunen.
‘Two people with an empty tank cannot fill each other up. And yet that’s what we try to do.’
Ik vond dat heel interessant en het voelt heel waar. Hoe kun je je partner helpen als je zelf amper het hoofd boven water kunt houden.
Tot slot
Voor mijn gevoel is mijn man de enige die precies hetzelfde verlies heeft geleden als ik. We zitten in hetzelfde schuitje: we hebben allebei onze dochter Lucy verloren. Voor mijn gevoel schept dat een hele hechte band, zelfs al rouwen we heel verschillend.
Ik heb mijn man nodig om de herinnering én het verlies van Lucy samen te dragen.
Hij is de enige die dat kan omdat hij net als ik haar ouder is.
❤️
Het lijkt me goed om in ieder geval respectvol naar elkaar te blijven in een rouwproces. En begripvol (gaat denk ik vooraf aan respect). En zo te lezen doen jullie dat heel goed samen!
Liefdevolle blog, ondanks alle verschillen. Het lijkt mij heel moeilijk als je allebei anders rouwt. Tegelijkertijd: als je allebei hetzelfde zou rouwen, zou je elkaar misschien ook niet kunnen ondersteunen…
Ik heb altijd gezegd, van het begin af, dat je moet respecteren en accepteren dat een ander er anders mee omgaat. Ieder mens is anders. Mijn man is geen prater en toch zaten we vanaf het begin eigenlijk op één lijn. Alleen zocht ik ook veel meer op over verlies en rouw en heb ik later ook hulp moeten vragen aan een professional. Wat ik heel erg moeilijker vond, is dat onze zoon nergens over wilde praten. Zelfs de naam van zijn overleden broer wilde hij niet horen. Het was zijn manier van ermee omgaan, maar ik ben heel erg bang geweest dat hij toch een keer zou vastlopen. En eigenlijk nu pas, na zeven jaar, kan ik pas zeggen dat ik hem weer een beetje herken als de persoon die hij vroeger was.
Natuurlijk schept dat een band.
Maar een vreselijk lastige!
En dan zijn er ook nog de andere kinderen.
Zal voor alle partijen ook niet makkelijk zijn.