Nu even niet
‘Remember that turning away from your pain when your pain is too big for the situation is a kindness. It’s a way to tend to yourself with love and respect. Get yourself through the flood of emotions as best you can, and come back to your pain when you have the resources and capacity to do so.’
Dit zinnetje trof me in Megan Devine’s boek How to carry what can’t be fixed.
Nu even niet
Waar ik in het eerste jaar na Lucy’s overlijden eigenlijk steeds wel over haar wilde praten, merk ik tot mijn verbazing dat ik daar nu soms huiverig voor ben. Ik ben bang voor de pijn die een gesprek kan oproepen. De wonden die onwillekeurig worden aangeraakt, en dan nog dagen lang kloppen en pijn doen.
Het maakt me behoedzaam.
Soms kies ik er dan voor om slechts licht over het oppervlak te dartelen.
Uit angst voor de diepte.
Maar is dat niet slecht?
Tegelijkertijd voel ik me dan bezwaard en misschien zelfs wel een beetje schuldig. Lucy is immers altijd in mijn gedachten; waarom dan niet over haar praten? Maar soms is het te groot, te pijnlijk en te gevoelig.
Dan is het een kwestie van zelfbehoud, zoals Megan Devine schrijft in haar boek.
En als ik me sterker voel, dan ga ik het alsnog aan.
Ontdek meer van Reis door het land van rouw
Abonneer je om de nieuwste berichten in je inbox te ontvangen.
