Lucy? Kun je een teken geven?
Zes keer per week ga ik ’s ochtends hardlopen. Dat doe ik trouw vanwege mijn mentale en lichamelijke welbevinden. Bovendien krijg ik tijdens het hardlopen vaak ideeën voor blogposts, dus dat is leuk meegenomen. Eerst probeerde ik die dan snel even in te typen in het kladblok op mijn iPhone, maar nu heb ik de dictafoon functie ontdekt. En dat is een stuk makkelijker!
Lucy? Ben je daar?
Deze week sprak ik een reminder voor een blogpost in, en zag hoe mijn woorden zich op het scherm van mijn iPhone vertaalden in een grafiek. En ik dacht ineens:
‘Stel je voor dat Lucy wat zou zeggen tegen mijn dictafoon!’
Dus hield ik mijn smartphone bij mijn mond en vroeg:
‘Lucy? Als je daar bent, kun je dan wat zeggen?’
Hoopvol wachtte ik af. Je hoort soms van die mooie verhalen over ’tekens’! Dat wil ik ook weleens meemaken. Maar dat zul je altijd zien: er gebeurde helemaal niets. De lijn op mijn dictafoon bleef teleurstellend plat:
………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
Dus….
Nou ja.
Toen ben ik maar gewoon verder gegaan.
Letterlijk en figuurlijk.
O, wat zou het fijn zijn als ze iets terug zou zeggen! En we leven in een wondere wereld, dus wie weet behoort dat tot de mogelijkheden (in de toekomst?). Maar wellicht geeft ze op een andere manier tekens. Als ze het zou kunnen zou ze het doen, daar ben ik van overtuigd.
❤️
Wie weet hoe graag Lucy jou een teken zou willen geven, maar zitten jullie op een verschillende golflengte (of zoiets.)
Dapper mens ♥