De ochtenden zijn het lastigst
Last updated on december 10th, 2023 at 10:51 am
Als ik ’s ochtends mijn ogen opsla, voel ik het meteen in mijn buik.
De pijn vanwege mijn dochter Lucy.
Het liefst doe ik mijn ogen snel weer dicht.
Maar dan is het al te laat.
Ik ben wakker.
‘Guten Morgen meine Sorgen, sind Sie auch schon wieder da?’
En zo ook mijn zorgen en gedachten. Onwillekeurig denk ik bij het ontwaken steeds aan de Duitse verzuchting:
‘Guten Morgen meine Sorgen, sind Sie auch schon wieder da?’
Dan zinkt de moed mij in de schoenen bij de lange dag die zich voor mij uitstrekt, en het hernieuwde besef van mijn nieuwe realiteit waarin het Ondenkbare en het Onvoorstelbare daadwerkelijk is gebeurd…
Fake it till you make it
Dan dwing ik mezelf om op te staan onder het motto: ‘Wat is het alternatief?’ Ik gooi het dekbed van me af, en vouw het op aan het voeteneind zoals ik ooit van één van mijn kraamhulpen leerde. (die van Lucy?)
Vervolgens stiefel ik naar beneden, zet water op voor thee, en trek snel mijn hardloopkleding aan als ik even niet oplet. Ik besmeur een boterham met aardbeienjam en kauw die ongeïnspireerd weg met wat thee.
Daarna deel ik de post op Huisvlijt van die dag op Facebook en Pinterest.
En dan ga ik verplicht hardlopen en hoelahoepen/mediteren.
Fake it till you make it.
Alleen de tijd zal deze ondraaglijke pijn, de onmacht en het immense verdriet doen verzachten. Echter en helaas, niet meer dan het laten slijten van de pijnlijkste en scherpste kantjes.
Net zoals nu bij mij, zal er zelfs na vele jaren ook een traan over jouw wangen rollen als je een verhaal leest zoals ik nu jouw verhaal lees.
Ik wens je heel veel sterkte en geef je een digitale knuffel.
Joannes
Dankjewel Joannes voor je lieve woorden en de knuffel!
Dit begrijp ik.
Sterkte.
Oef, Nicole, ik vind het zo erg voor je. Ik wou dat ik iets voor je kon doen. Ik wens je veel kracht en liefde toe.
Ik begrijp het ook. Sterkte. <3
Al jpuw lezers begrijpen jouw verdriet ;-( Toch vind ik het knap van jou dat je de kracht hebt om toch te gaan hardlopen, hoelahoepen en mediteren.
Geef je zelf een ferme schouderklop, je verdient het !
Elke dag opnieuw wakker worden met zo’n gemis. Hoe hard kan het leven zijn.
❤️
Ik denk niet dat ik het intense verdriet dat jij nu hebt zelf ooit heb gehad, maar begrijpen kan ik het wel. En er is niet wat wij, je lezers, voor je kunnen doen behalve aan je denken en iets liefs tegen je zeggen. Ik heb er persoonlijk veel bewondering voor dat je je gevoelens opschrijft en met ons deelt. Je ben een dappere en sterke vrouw!
Oh Nicole, ik kan me niet eens voorstellen hoe moeilijk dit moet zijn. Of eigenlijk voorstellen wel, maar invoelen niet. Ik vind je wel heel erg dapper.
Ooit zei iemand tegen mee “de dag,dat je wakker wordt met andere gedachten ,is de eerste stap naar verder leven”. Het klopte bij mij. Ik hoop,dat het bij jou ook zo gebeurt
Dankjewel Izerina! Die ga ik onthouden!
Zo moeilijk dit!!
Kan je alleen een virtuele knuffel geven.
Al helpt het geen zier, knuff voor jou elke ochtend
Het lijkt me zo enorm zwaar en verdrietig. Knap dat je toch elke dag je bed uit komt en je ding gaat doet. Take care! <3
Lieve Nicole,
Het raakt me.
Ik hoop dat je op een dag wakker wordt met de mooiste herinnering aan Lucy.
En dat je die herinnering altijd bij je draagt als kracht in moeilijke tijden.
Zo dapper dat je toch gaat hardlopen, een dikke knuffel!
Dat vind ik een mooie en hoopvolle wens Hilly! Dankjewel daarvoor. Bij mijn weten ben ik tot nu toe Lucy nog niet tegengekomen in mijn dromen.
Dankjewel. Ik hoop het ook.
Wat vreselijk moeilijk…
Ik vind het heel knap van je dat je toch weer aan je dag begint en hardloopt en blogt… En ik vind het mooi om over deze persoonlijke ervaringen van jou te lezen. Ik leef met je mee en je inspireert mij door wat je schrijft.
Veel liefs, Alice K.
Ik kan me er geen voorstelling van maken hoe moeilijk dat moet zijn. Ik vind je dapper. Dikke knuffel!