Rouw en steun: waarom ‘Meet them where they are’ zo belangrijk is
Het is één van mijn favoriete wijsheden: ‘Meet them where they are.’ Ontmoet mensen waar zíj zijn. En als dat ooit van toepassing is, dan is het wel bij mensen die rouwen. Iemand schreef dat je eigen houding bijdraagt aan de steun die je krijgt van je omgeving. Ik verslikte me spontaan in mijn kopje thee.
Want hoezo speelt je houding een rol als het gaat om steun krijgen? Zou steun na een ernstig verlies niet onvoorwaardelijk moeten zijn? Is het een taak van de rouwende om zich zo op te stellen dat de omgeving wat met je ‘kan’? Alsof je bordje al niet vol genoeg is met je staande houden. Ik struikelde over dit idee — ongetwijfeld omdat ik me na het eerste jaar waarin ik nog netjes meedraaide in de maatschappij na het overlijden van mijn dochter Lucy, in het tweede jaar juist terugtrok.
Het ligt niet aan jou, het ligt aan mij
Dat was voor mij een spannende stap, want dat is niet de norm. De norm is dat je sociaal bent en ‘leuke dingen doet.’ Zelfs in dit Land van rouw waarin de officiële boodschap is: ‘Alles mag en alles kan,’ is er wel degelijk een onderhuidse boodschap dat je moet socialiseren. Doe je dat niet, dan loop je op z’n minst risico op een depressie of, God verhoede: ‘gecompliceerde rouw’. De schaduwzijde daarvan is dat je inderdaad minder steun krijgt als je introverter gaat leven. Mensen snappen het niet.
Meet them where they are
In een podcast met niemand minder dan Khloé Kardashian, zei de Amerikaanse rouw expert David Kessler iets dat mij erg trof:
‘Sometimes people will say, my friend has this horrible loss and they’re so isolated. And I often think you might be isolating them. And we isolate them when we don’t see the world as they do. Like, what’s the world like through your eyes, through my eyes? Everyone’s got a different world, especially when it comes to grief. You know, there is no, let me point out the bright side, let me get you to a better place, but let me let you have your experience. And I don’t know what it’s like for you, but I’m just going to show up and be with you.’
Hierin zie ik dat principe van Meet them where they are. Als je uitgaat van een extraverte norm, dan ben ik lastig als rouwende. Want ik vind het moeilijk om af te spreken en elkaar te ontmoeten. Maar als je me tegemoet komt in mijn (introverte) rouwproces, dan stuur je mij regelmatig een kaartje, een appje. Dan laat je zo nu en dan van je horen met een mailtje. Dan noem je Lucy’s naam en vraag je me hoe het nu voor me is. Dan ontmoet je mij in mijn wereld. Dan maak je mijn dag! Ik kan niet zeggen hoe blij ik word van een meelevend appje, kaartje of mailtje.
Leestip
Hoe ga jij om met iemand die rouwt — lukt het je om hun wereld even binnen te stappen?
❤️
Ontmoet ze waar ze zijn. Dat kan dus voor iedereen anders zijn en anders werken. Of in stilte of meer open. Jij verslikte je in je thee om wat iemand had gezegd. (ik dus) Ik heb op mijn beurt moeite met het woord applaus, want daar gaat het niet om bij rouw. Het gaat erom waar jij je, als rouwende, goed bij voelt en dat kun je op je eigen manier de ander duidelijk maken. In mijn ogen is er geen norm voor. Rouwen is zo persoonlijk, niemand kan het je voordoen. En weer twijfel ik of ik zal reageren, bang dat het niet goed zal overkomen.
Iedereen doet het op zijn eigen manier en dat maakt het denk ik juist ook heel lastig voor een ander om je te steunen. Volgens mij is het nog het best om gewoon te vragen wat je voor iemand kan betekenen. Dan kan diegene zelf aangeven of hij juist even alleen wil zijn, behoefte heeft aan een luisterend oor, of juist even wat afleiding kan gebruiken door wat leuks te ondernemen.