Weer een jaar voorbij – weer een jaar verder weg van Lucy?
Morgen is de laatste dag van het jaar 2025. En dan volgt onherroepelijk weer een nieuw jaar. Het vierde nieuwe jaar sinds Lucy er niet meer is. En elk jaar dat verstrijkt voelt als een stap verder weg van Lucy. Alsof zij nog in 2022 is, en ik haar daar achterlaat.
En dat wil ik niet.
Weer een jaar voorbij
In mij woelt verzet. Niemand kan mij toch zeker dwingen om alwéér een nieuw jaar in te stappen zonder Lucy?!
Ik vertik het!
Ik blijf gewoon hier.
Ik voel me als een kleuter met een driftbui in het gangpad van een supermarkt.
Alleen weet ik, met mijn hoofd, dat ik onredelijk ben.
De tijd verstrijkt, hoe dan ook
Dus als ik klaar ben met mijn mini-driftbui, herpak ik mezelf en maak me op voor het komende nieuwe jaar. Want ik heb een manier gevonden om het acceptabel te maken, en dat is door Lucy gewoon met mij mee te nemen.
Ik draag haar toch altijd al bij me, dus dat doe ik gewoon ook dit komende jaar.
Lees ook: Continuing bonds versus loslaten
❤️