Dead Dad’s Club – De Dode Vader Club

Grey’s Anatomy is een van de langstlopende medische dramaseries op televisie. Sinds de première in 2005 volgt de serie het leven van artsen en verpleegkundigen in het fictieve Seattle Grace Hospital. Het verhaal combineert medische cases met persoonlijke verhalen over liefde, verlies, vriendschap en veerkracht.

Wat Grey’s Anatomy bijzonder maakt, is hoe de makers actuele maatschappelijke thema’s verweven in het verhaal — van rouw en verlies tot ethische kwesties zoals het recht op abortus.

Ik heb de serie al een keer genoemd op Reis door het land van rouw, en nu kwam ik een verhaallijn tegen die gaat over het verlies van een vader.

Je vader verliezen:Dead Dad’s Club

In seizoen drie van Grey’s Anatomy verliest het personage George O’Malley (arts in opleiding) zijn vader door slokdarmkanker en complicaties bij een hartoperatie. George is heel verdrietig door het overlijden van zijn vader.

Clubs waar niemand lid van wil worden

Zijn collega Cristina Yang zoekt hem op, en ‘verwelkomt’ hem in wat zij de Dead Dad’s Club noemt. Typisch zo’n club waar niemand lid van wil worden… Hoewel de club van ouders die een kind verliezen, nóg impopulairder is.

Rouw om een vader

Cristina Yang: ‘There’s a club — the Dead Dad’s Club — and you can’t be in it until you’re in it. You can try and understand, you can sympathize, but until you feel that loss… My dad died when I was nine. George, I’m really sorry you had to join the club.

George: I don’t know how to exist in a world where my dad doesn’t.

Cristina: Yeah, that never really changes.

George: Well, the world is only a stage. I’m just a man.’

Elementen van rouw in deze scène in Grey’s Anatomy

In deze conversatie zie je verschillende bekende elementen van rouw terug:

• Het concept van een soort club waar je niet bij wilt, maar toch in belandt. Je hebt geen keus.
• Het idee dat je iets pas echt kunt begrijpen als je het zelf hebt meegemaakt. Dit weerspiegelt het gevoel van veel rouwende mensen dat ze ‘anders’ zijn geworden. Alsof er een grens is tussen hen en mensen die het verlies niet hebben meegemaakt
• Erkenning van het verlies en medeleven.
• De verandering in je leven door een overlijden is blijvend. Het gaat niet ‘over’.
• Rouw relativeert en maakt mensen bewust van hun ‘rol’ in het leven, en dat ze maar heel beperkt invloed hebben.

Wat vind jij van dit fragment? Wat herken je erin?