Hoe ga je ermee om dat de tijd verder gaat?
Ik wil niet dat de tijd verdergaat. Want elk uur, elke dag, elke week, elke maand en elk jaar brengt me voor mijn gevoel verder van Lucy weg. En dat wil ik niet!
Ik wil Lucy niet achterlaten in 2022
Lucy is als het ware nog in augustus 2022 maar ik ben, ondanks mezelf, in 2025 beland. Op de site Psychology Today lees ik heel treffend:.
‘In loss, we find ourselves acutely aware of the passage of time. Each anniversary, birthday, milestone, happy or sad, is an existential clock ticking away our temporal proximity to our lost loved ones.’
Het gaat me allemaal veel te snel.
Ik ben daar nog niet.
Zie in dit verband ook mijn post Hoe lang is het geleden?
Ik denk dat ik niet meer verder weg van haar ga maar nu juist dichterbij kom.
Een lotgenoot sprak dat uit en ik kan me daar nu in vinden.
Wat een mooi gedachte is dat Jolanda. Hoe bedoelt ze dat precies denk je? Is dat omdat je zelf ouder wordt en dichter bij je sterfdatum komt? Of bedoelt ze het anders?
Ik vind het heel erg moeilijk. Het leven gaat door en er is al zoveel gebeurd en veranderd sinds onze zoon overleden is en hij heeft ook al zoveel dingen niet meer kunnen meemaken. Hij heeft al zoveel dingen moeten missen. Ik kan hier ook echt mee worstelen…
❤️