Moet ik me verontschuldigen voor hoe ik met het overlijden van mijn dochter Lucy omga?
Soms heb ik het gevoel dat ik me moet verontschuldigen voor hoe ik met het overlijden van mijn dochter Lucy omga. Dat ik ‘sorry’ moet zeggen voor het feit dat ik me zo terugtrek. Dat ik zo onbereikbaar ben.
Het is een lastige spagaat.
Moet ik me verontschuldigen voor hoe ik rouw?
Want ik wil niet vervelend doen, of asociaal zijn. Maar dit is voor mij de enige manier om met Lucy’s dood om te gaan. Het is de enige manier om mijn hoofd boven water te houden en niet te verzuipen.
En het goede nieuws is dát ik mijn hoofd zo boven water kan houden!
Je moet helemaal niks!
Je hebt je kind verloren.
Laat de hele wereld kletsen, en doe het precies op jou manier!
Lieve groetjes, Franca.
Zo herkenbaar.
Syl x
Ik kan me dat heel goed voorstellen. Ik maak de afgelopen jaren ook steeds meer ’terugtrekkende bewegingen’. Je bent bang dat mensen je raar vinden of het je kwalijk nemen, of dat je iemand in de steek laat, kwetst, enz. En wie weet is dat ook zo, of misschien ook wel helemaal niet. Maar ja …. het is jouw leven, jouw tijd, en daar mag jij mee doen wat jij wilt. Fijn te horen dat het je goeddoet in ieder geval!
Herkenbaar. Ik stel niet graag iemand teleur. Maar ik moet goed voor mezelf zorgen, wil ik met de dood van mijn zoon kunnen leven. Voor mijn dochters en mijn man doe ik mijn best.
Ik vind het woord verzuipen zo ontzettend naar en dat wordt zo vaak gebruikt om uit te drukken doe met zich na het overlijden van je kind voel.
Alsof je verdrinkt in verdriet of je hoofd boven water houden.
Maar dat is toch wel het gevoel dat ik ook had .
En nog heb .
Weet je, eigenlijk heb ik een beetje het tegenovergestelde. Toevallig had ik het er gisteren nog met een collega over. Iemand had op het werk over mij gezegd dat het me totaal niet kan schelen hoe anderen over me denken. Dat ik zing als het me gevraagd word, dat ik gekke kleding aantrek als het me gevraagd wordt, dat ik dans en uitbundig ben. Vroeger had ik dat ook wel een beetje, maar sinds Justus overleden is, ben ik een stuk vrijer in mijn doen en laten geworden. Maar ik vraag me ook af of ik hiermee geen verkeerd signaal afgeef. Of het misschien niet lijkt alsof ik heel veel verdriet heb. En daar heb ik vervolgens dan zelf last van, want ik kom misschien niet echt over als een rouwende moeder.