Respecteer je eigen gebruiksaanwijzing als het gaat om rouw
Een tijdje geleden schreef ik op mijn blog Huisvlijt over het respecteren van je eigen gebruiksaanwijzing. Dit geldt zeker ook voor rouwen.
Gebruiksaanwijzing: Gun je zelf je eigen manier van rouwen
Hoewel iedereen in Het land van rouw om het hardst roept dat rouw net zo uniek is als een vingerafdruk, en dat iedereen het dus helemaal zelf mag weten, zijn er onderhuids wel degelijk bepaalde waarden en normen over ‘hoe het heurt.’ Zo mag je weliswaar de stilte opzoeken, maar pas op dat je jezelf niet isoleert!!! En natuurlijk moet je doen wat goed voelt, maar…. het is voor de verwerking wel verstandig om je dierbare, als het even kan, in ieder geval één keer in overleden toestand te zien.
Gaslighting, onzekerheid en verwarring
Maar omdat die adviezen en regels er officieel dus NIET zijn, kun je als rouwende dan ook nog het gevoel krijgen dat je gek bent. Of overdrijft. Of dat je je aanstelt, of je dingen in het hoofd haalt. Soms lijkt het bijna op gaslighting. Daar komt nog eens bij dat je vaak zelf ook niet weet hoe je het beste kunt rouwen.
Maar als er iets is dat de laatste tweeënhalf jaren mij hebben geleerd dan is het wel mezelf de ruimte durven geven en gunnen om mezelf te zijn. Om te rouwen zoals bij mij past. En dat is op dit moment in rust en stilte.
Dat gun ik iedereen.
Maar pas wel op dat… (Nee hoor, geintje )
Interessant wat je hebt opgemerkt. Het lijkt inderdaad alsof een mens alle ruimte krijgt om zichzelf te zijn in zijn of haar rouwproces, terwijl je tegelijkertijd ‘binnen de lijntjes’ moet blijven van wat aanvaardbaar is (volgens ??). Het is alsof je de hele tijd moet zeggen: “Sorry dat ik me terugtrek, maar …” Het blijft een dilemma. Ik heb eigenlijk vaak hetzelfde gevoel als ik niet naar een feestje/bijeenkomst/uitvaart ga, of wel ga, maar na anderhalf, twee uur vertrek. Dan voel ik me toch vaag schuldig. Wat is dat toch, dat iedereen ‘helemaal zichzelf mag zijn’ en toch ook weer niet? Zou het zijn dat je je enigszins ‘buiten de groep’ plaatst, en dat dat bedreigend is? Voor jezelf? En voor de groep?
Ja, lastig is dat hè? Je overwegingen klinken me plausibel in de oren Liesbeth.